Het debuut van Griet op de Beeck vond ik fantastisch. De populariteit van Griet groeide en groeide en ze werd een echte hype, maar bij haar vind ik dat allemaal terecht. Ze kan ook zo heerlijk babbelen. Daarin lijkt ze net op Mona, de hoofdpersoon van Kom hier dat ik u kus. Tenminste, als kind is ze een kletskous. Helaas wordt dat niet gewaardeerd. Ze krijgt vaak straf en dan sluit haar moeder haar bijvoorbeeld op in de donkere kelder. Haar broertje Alexander heeft het minder zwaar te verduren. Hij lijkt ook geen last te hebben van wat er om hem heen allemaal gebeurt. Zelfs als hun moeder komt te overlijden, speelt hij rustig door. Mona daarentegen denkt veel na. Ik heb het vermoeden dat Griet veel van zichzelf in het meisje heeft gelegd. Haar gedachtenspinsels zijn zeer knap beschreven.

Al gauw na de dood van Mona’s moeder krijgt haar vader een nieuwe vriendin. Hij trouwt met Marie en de kinderen mogen haar mama noemen. Alexander aarzelt niet, Mona wel, maar ze doet toch mee om het Marie naar de zin te maken. In het begin lijkt Marie een leuke jonge vrouw, maar al gauw blijkt zij ook haar nukken te hebben. Mona loopt op haar tenen om maar lief gevonden te worden. Ze helpt bijvoorbeeld ijverig mee bij de verzorging van haar nieuwe babyzusje.

In het tweede deel van het boek is Mona vierentwintig jaar. Het gaat over haar werk in de theaterwereld en haar relatie met Louis, een schrijver met spillebeentjes. Het is totaal onduidelijk waarom ze op hem valt. De relatie met haar ouders blijft vol onuitgesproken verwachtingen. Mona is geen kletskous meer, maar ze weegt haar woorden op een goudschaaltje. Voor je het weet zeg je immers iets verkeerd… Later blijkt dat ook haar zusje Anne-Sophie van kletsende kleuter is veranderd in een stille jonge vrouw, die het niet lukt om te praten over haar moeilijke jeugd.

Het derde deel speelt zich af als Mona vijfendertig is en dit is het langste deel. Haar vader wordt ernstig ziek en Marie doet ongelooflijk moeilijk, maar Mona en Alexander proberen nog steeds de lieve vrede te bewaren. Het eerste deel vloog ik door, maar de oudere Mona boeit me minder. Ik vind de zaken ook te uitgebreid beschreven, al houdt Griet de vaart er wel enigszins in door korte hoofdstukken die meestal pakkende openingszinnen hebben. En de tekst blijft doorspekt met geweldige zinnen, zoals deze:

Ik overdenk ondertussen mijn eigen einde, zit te duimen voor iets met enige waardigheid: verpletterd worden door een televisie die uit een raam wordt gegooid, op een zonnige maandag in mei. Of stikken in een zandkoekje, thuis in de fauteuil, nadat ik net een middelmatige bladzijde in een boek heb gelezen.

Er zitten prachtige overwegingen in het laatste deel, maar het had van mij wel een stuk korter gemogen. Griets derde boek van Gij nu bestaat uit vijftien korte verhalen die op een of andere manier met elkaar te maken hebben. Het zou zomaar kunnen dat dat me beter gaat bevallen. Griet blijft een leuk mens, zowel om te horen als te lezen.

Lees ook wat Literasa, Bianca (Drukinkt), Jannie, Marloes (bladzijde26) en Anneke (Een letter meer graag) over dit boek schreven.