Twee jongens en hun vader moeten hun moeder en vrouw voortaan missen. In het begin worden ze overspoeld met mensen die langskomen met goede raad en pannen eten. En dan komt Kraai. Hij zal blijven zolang het nodig is.

De korte hoofdstukken worden afgewisseld tussen de vader, de jongens en de kraai. Hij praat in mensentaal, maar zijn taalgebruik is soms een soort gekras of hij gebruikt grappige alliteraties. De jongens beschrijven hoe ze met hun vader omgaan na de dood van hun moeder, maar ze halen vooral herinneringen op.

Grief is the thing with feathers ligt op het randje van proza en poëzie. Ik begrijp er weinig van en het doet me ook niet zoveel, al zijn er wel mooie verhaaltjes bij. Ik haal de Nederlandse vertaling Verdriet is het ding met veren uit de bibliotheek, maar dat maakt niets uit. Wat doet die kraai, waar staat hij symbool voor? En wat is de invloed van dichter Ted Hughes, waarover de vader een boek aan het schrijven is? Zijn de poëzie-achtige stukjes misschien op zijn gedichten geïnspireerd?

Ik kan er niet veel meer over zeggen. Er zijn mensen diep geraakt door dit boekje. Misschien dat ik zelf te weinig ervaring heb met rouw om dit te snappen. Op 19 maart bespreken we dit boek met de twitterleesclub. Hopelijk gaat het debuut van Max Porter dan meer voor me leven.

Lees ook wat Sasha, Chantal en Victor & Hugo over dit boek schreven.