Juliette komt uit een muzikaal gezin. Haar vader is de zanger van een balorkest, haar broer Louis speelt daarin de trompet en Juliette danst erbij van jongs af aan. Later doet haar jongere zus Mia ook mee. Maar dan gebeurt er iets verschrikkelijks: tijdens een optreden krijgt Juliettes vader een hartaanval en overlijdt. Daarna glijdt het gezin af. Louis gaat op zichzelf wonen, want hij houdt het niet meer uit. Juliette voelt zich verantwoordelijk en blijft. Het is hartverscheurend om te lezen. Dit is een D-boek, maar het vraagt wel wat van de jeugdige lezer, door tussen de regels door te lezen. Ik moest bijvoorbeeld opzoeken wat laudanum ook alweer doet. Er worden heel wat hints gegeven naar wat gaat komen.

Els Beerten heeft het prachtig opgeschreven. Binnen een dag ben ik op de helft van het boek. Ik zit inmiddels in het middelste deel, waarin Louis met zijn zusje naar de andere kant van het land is verhuisd. De sfeer blijft hetzelfde: een Vlaams dorp waar iedereen elkaar kent. Dat Vlaamse is vooral te merken aan de taal: de ge’s en gij’s dwarrelen over de bladzijde. Ik hoor de mensen Vlaams praten in mijn hoofd en geniet van die zachte taal.

Het café vormt het middelpunt van het dorp. Het wordt gerund door de broers Wilfried en Etienne. Het middelste deel is geschreven vanuit het perspectief van Wilfried, die al gauw een oogje op Juliette heeft. Maar na de dramatische gebeurtenissen van haar jeugd is ze helemaal in zichzelf gekeerd. Haar broer Louis moet altijd bij haar in de buurt blijven en ze leunt helemaal op hem. Hier komt de titel ook vandaan: Eén mens is genoeg.

Begeleid door Louis op de piano zingt Juliette elk weekend in het café en dat trekt veel mensen. Wilfried organiseert een koers (wielrenwedstrijd) om nog meer bezoekers naar zijn café te krijgen. Het moet het hoogtepunt van het jaar worden, maar weer gebeurt er iets dramatisch. In het laatste deel van het boek wordt het perspectief per hoofdstuk afgewisseld tussen Wilfried en Juliette. Mijn aandacht vliegt weg. Er gebeurt te weinig. Dat is wel tekenend voor het leven van Juliette, maar het is jammer dat het niet echt meer opleeft. Toch is dit een mooi boek, wat alleen al vanwege het eerste stuk de moeite waard is om te lezen.

Dit boek maakt onderdeel uit van mijn leesreis door de provincies.