Een klein leven is een dik boek over vier studievrienden in New York. Aan het begin zijn ze rond de 27 jaar. De vier jongens worden uitgebreid geïntroduceerd en ik pak mijn opschrijfboekje erbij:

• JB is kunstenaar, met een bijbaan als receptionist
• Willem is acteur, met een bijbaan als kelner
• Malcolm werkt bij een architectenbureau
• Jude is jurist

Later komen er hoofdstukken die geschreven zijn vanuit Harold, docent van Jude, die in de ik-vorm schrijft en het tegen ‘jou’ heeft. Dat blijkt Willem te zijn. Bij elk hoofdstuk moet ik uitpuzzelen vanuit wiens perspectief het hoofdstuk is geschreven of in welke tijd het speelt. Aan de andere kant wordt alles tot in detail beschreven, soms wel erg veel details.

Die vier zijn vrienden voor het leven. Als ik eindelijk bij alle vier een voorstelling in mijn hoofd heb gemaakt, blijkt dat er wel degelijk één echte hoofdpersoon is: het boek draait om Jude. Hij heeft een vreselijke jeugd gehad, waarin hij misbruikt is in alle opzichten die je kunt bedenken. Zijn ouders heeft hij nooit gekend. Op zijn zestiende is hij toegelaten tot een prestigieuze universiteit en vanaf toen ging het geweldig, omdat hij briljant is. Maar zijn herinneringen blijven hem voor altijd achtervolgen. Zijn lichaam is zo beschadigd dat hij veel pijn heeft.

Dit is een boek om snel te lezen of in elk geval grote stukken per keer, anders verzand je in de vele details. Daarom ben ik blij dat ik voor de vertaling heb gekozen. Josephine Ruitenberg en Kitty Pouwels hebben A little life vrij goed vertaald. Ik merk wel dat ik een vertaling zit te lezen, vooral bij erg lange zinnen en bepaalde woorden of zinsdelen die iets te letterlijk vertaald zijn. Gelukkig gebeurt dat laatste niet te vaak.

Het leven van Jude en zijn vrienden wordt een paar decennia lang gevolgd. Aan het begin kan ik al voorspellen hoe het afloopt. De vraag is alleen wanneer. Ik gok ergens tegen het einde. Dat geeft dus geen spanning. Toch lees ik maar door en door. Ik wil weten hoe Jude geworden is zoals hij is. Hij laat daar maar heel weinig over los. Af en toe is er een hoofdstuk over waarin alles weer tot in detail wordt beschreven. Ik houd mezelf voor dat het fictie is en wil er liever niet aan denken dat er kinderen zijn die echt zo’n rotjeugd hebben.

Ik vind het wel een beetje overdreven dat de vier mannen allemaal een fantastische carrière hebben en rijk en beroemd worden. Dat draagt niet zo bij aan de geloofwaardigheid. Ook valt me op dat het percentage homo’s erg hoog is, alsof Hanya Yanagihara wil laten zien hoe tolerant ze wel niet is. Ik vind het wel knap hoe ze zich heeft weten in te leven in iemand die door zoveel pijn en herinneringen geteisterd wordt. Jude worstelt enorm met zichzelf. Hij is zo bang dat mensen hem zullen afwijzen. Het mooie is dat zijn vrienden hier doorheen prikken en van hem blijven houden, hoe vreselijk hij zich ook gedraagt. Dit verhaal laat zien dat er vaak een reden is voor iemands gedrag. Literatuur schijnt mensen empathischer te maken en dat geldt zeker voor dit boek. Veel mensen geven dit boek vijf sterren op Goodreads. Anderen geven het één ster. Ik kom uit op drie, want het is een goed boek, maar het had nog veel beter gekund als het was ingekort.

Lees ook wat Hella, Joke, Koen en Kelly over dit boek schreven.