Als de tienjarige Sam veel pijn heeft na een auto-ongeluk, waarbij zijn moeder overleed, geven computerspelletjes hem afleiding. In de speelkamer van het ziekenhuis komt hij Sadie tegen, die daar is omdat haar zus kanker heeft. Zo begint de vriendschap tussen Sadie en Sam.

Morgen en morgen en morgen gaat over Sam en Sadie over een tijdspanne van 25 jaar. Het begint met dat ze elkaar jaren niet hebben gezien en elkaar toevallig tegenkomen tijdens hun studententijd. Sam studeert wiskunde en Sadie game design. Na een paar maanden aarzelen durft Sam aan Sadie voor te stellen om samen een computerspel te maken. Dat wordt een groot succes en ze beginnen een bedrijf, dat snel groeit. Dit lopende verhaal wordt op een natuurlijke manier onderbroken door herinneringen aan hun kindertijd en af en toe een vooruitblik.

Het is een typisch Amerikaans verhaal met mensen die niet zomaar goed ergens in zijn, maar geniaal en enorm succesvol. Gelukkig wordt dit maar een paar keer benadrukt en het irriteert me daardoor minder dan bij een boek als Een klein leven. Sadie is een briljante game designer, dat ziet haar docent aan de universiteit meteen. Sam is heel goed in wiskunde, terwijl het hem niet interesseert. Ik vind het raar dat hij het dan gaat studeren.

Sommige aspecten van het verhaal vind ik dus net iets te vergezocht. Wel heel mooi is hoe Sadie en Sam zich ontwikkelen van jonge enthousiaste creatievelingen tot ervaren ontwikkelaars.

Voor iedere jonge kunstenaar komt er een moment waarop zijn of haar smaak meer ontwikkeld is dan zijn of haar vaardigheden. De enige manier om die periode door te komen is: dingen blijven maken.

De vertaling van Gerda Baardman is over het algemeen goed, al zijn er wel een paar zinnen die niet lekker lopen of woorden die raar zijn vertaald, waardoor ik het niet begrijp. Het boek leest wel heerlijk vlot weg. Sam en Sadie houden van elkaar, maar kunnen ook flink ruzie maken. Na een heftige gebeurtenis met grote gevolgen scheiden hun wegen weer.

Gabrielle Zevin gebruikt veel details uit computerspellen, maar het is altijd functioneel en ik vind het nergens vervelend, terwijl ik het op zichzelf geen interessant onderwerp vind. Tegen het einde van het boek, net als mijn interesse een beetje inzakt, komt er een hoofdstuk dat zich helemaal in een computerspel afspeelt. Al snel wordt duidelijk dat Sadie en Sam elkaar hier weer ontmoeten nadat ze elkaar een paar jaar niet hebben gesproken. Ik moet lachen om gekke details die in het echt leven onmogelijk zijn. Dit is zo goed gedaan! Ik krijg haast zin om eens een computerspel te spelen.