Sinds ruim een jaar ben ik lid van een leesclub van Senia. De naam duidt op de oorspronkelijke doelgroep van de leeskringen: ouderen, maar wij zijn allemaal nog onder de vijftig en maken ook dankbaar gebruik van Senia’s leeswijzers. Bovendien hebben we elkaar leren kennen doordat Senia informatiebijeenkomsten in de bibliotheek organiseert voor mensen die graag bij een boekenclub willen. Mocht je op zoek zijn naar een groep in jouw omgeving, kijk dan eens op de website.

Elke maand komen wij bij elkaar om een boek te bespreken en om de beurt mogen we kiezen wat we gaan lezen. Op mijn leeslijst staat wel een ander boek van de Israëlische schrijver David Grossman, maar Komt een paard de kroeg binnen zou ik zelf nooit hebben gekozen op grond van de beschrijving. Het gaat over een stand-up comedian en meestal vind ik dat niet leuk, omdat ik de humor niet snap en dan lacht iedereen behalve ik (natuurlijk zijn er ook komieken die ik wel heel grappig vind, kwestie van smaak).

Het boek start aan de begin van een optreden van Dovele, die optreedt in een zaaltje in Netanja, Israël. Als lezer kijk je mee door de ogen van een rechter, een vroegere jeugdvriend van Dovele die hij al dertig jaar niet had gesproken. Ik hoop nog dat dit de inleiding voor het boek is en dat dat grappige gedoe snel voorbij is, maar het gaat rustig door en het boek blijkt zich op één avond af te spelen en de woorden en acties van Dovele worden integraal weergegeven. De context van de komiek en de rechter heeft te maken met joodse humor, lees ik in de leeswijzer van Senia. Maar ik vind het niet zo leuk en heb de neiging om af te haken, net als de toehoorders die de zaal verlaten.

Dan slaat het verhaal om. Dovele begint herinneringen op te halen aan de tijd dat hij met de rechter, toen ook nog een tiener, in een soort militair zomerkamp zat. Dovele wordt erg gepest. Op een dag wordt hij opgehaald, omdat hij halfwees is geworden. Maar niemand vertelt hem of zijn vader of zijn moeder is overleden. Een jonge militair moet hem naar de begrafenis brengen. Onderweg tapt hij moppen om de jongen af te leiden. Het is een schrijnend verhaal. Grossman vertelt het zeer beeldend en Ruben Verhasselt heeft weer voor een knappe vertaling gezorgd (waarvan ik al genoten heb bij een boek van Etgar Keret). En zo word ik toch nieuwsgierig naar de afloop en lees het boek vlot uit. Ik ben klaar voor de leesclub.