Na een stapeltje indrukwekkende romans voor volwassenen heeft Griet Op de Beeck een kinderboek geschreven. De hoofdrol is voor Lexi, bijna negen jaar oud. Ze woont met haar ouders en heeft geen broer of zus. Tenminste, niet meer. Als baby had ze een tweelingbroertje, Amos. Die is overleden voor ze hun eerste verjaardag samen konden vieren. Sindsdien is haar moeder vaak verdrietig.

Lexi doet haar best om lief te zijn, maar toch gaat het de laatste tijd weer slecht met haar moeder. Lexi is degene die ziet dat ze al dagen niks meer gegeten heeft. Overdag is haar vader uit werken, dus die heeft dat vast niet zo door. Lexi besluit om het tegen haar vader te vertellen en dan volgt een indringend gesprek tussen de ouders. Lexi’s moeder zal een tijdje naar een soort ziekenhuis gaan.

Blijkbaar is Lexi’s moeder een crisisgeval, want ze kan al heel snel worden opgenomen. Het is zomervakantie en Lexi’s vader moet na een paar dagen weer aan het werk. Daarom moet Lexi gaan logeren bij tante Arizona, die ze bijna niet kent. Ook deze tante is vaak verdrietig. Lexi komt in contact met de hippe buurvrouw en via haar probeert ze te achterhalen wat er precies aan de hand is met haar tante. Dan ze verzint een plan om het grootste gemis in tantes leven op te lossen.

Linde Faas heeft er dromerige tekeningen bij gemaakt met prachtige kleuren. De schrijfstijl van Griet Op de Beeck vind ik altijd mooi. Typisch zijn haar opsommingen, die in dit boek een paar keer in lijstjes op een aparte bladzijde staan, zoals ‘Wat er leuk is aan een kat hebben’ of ‘Dingen die grote mensen zeggen, terwijl ze volgens mij niet waar zijn’. Voor dit boek kiest ze wat eenvoudigere taal, maar de sfeer en de zware problematiek is hetzelfde als in haar andere boeken. Gelukkig wordt lang niet alles expliciet gemaakt.

Jij mag alles zijn gaat over Lexi en niet over haar moeder. Over haar duidelijk depressieve toestand wordt alleen beschreven wat Lexi ziet. Het treurige is dat haar vrijwel niks wordt uitgelegd en dat ze daardoor is gaan denken dat haar moeder meer van haar overleden broertje houdt. Dat leidt tot een heldhaftige actie. Het maakt het laatste deel van het boek spannender, al weet je dat dit natuurlijk niks gaat oplossen.

Dat een boek over een kind gaat en geen moeilijke taal bevat, maakt het nog geen goed kinderboek. Griet kan zich goed inleven in kinderen, zoals in haar eerdere boeken ook al is gebleken. Maar ik denk dat jonge lezers dit saai zullen vinden, ook al valt er wel iets te herkennen. Ik zou het niet tussen de kinderboeken zetten. Voor volwassenen is het een mooi boek, maar niet haar beste.

Lees ook wat Jaap en Charles over dit boek schreven.