Joachim groeit op als jongste van drie broers. Ze wonen midden op het terrein van een instelling voor jeugdpsychiatrie, waarvan hun vader directeur is. De jongens halen volop kattekwaad uit en plagen elkaar flink. Het contact met de psychiatrische patiënten levert ook mooie verhalen op. ’s Nachts kan Joachim pas rustig slapen als hij de geluiden uit de huizen om hem heen hoort: gekreun en geschreeuw van jongeren die in de war zijn. Overdag komt hij ze tegen en met sommigen raakt hij bevriend, maar voor anderen blijft hij altijd een beetje bang.

De hoofdstukken hangen enigszins met elkaar samen, maar er is geen spanningsboog in het verhaal. Dat mis ik wel een beetje. Het zijn leuke anekdotes, maar het is niet zo dat ik wil weten hoe het verder gaat. Elke keer als ik het boek pak, moet ik weer een drempel over. Maar als ik eenmaal begonnen ben, lees ik zo een aantal hoofdstukken achter elkaar uit. In het begin van het boek is Joachim een jaar of acht. Langzaam wordt hij ouder, maar eerlijk gezegd heb ik dat niet zo door tot hij ineens vijftien jaar blijkt te zijn.

Joachim Meyerhoff heeft zich hoogstwaarschijnlijk laten inspireren door zijn eigen jeugd. Ik vind het knap dat hij zich nog zo goed kan herinneren hoe hij zich voelde als klein jongetje. Het gaat over hoe hij opkijkt tegen zijn vader en hoe hij stoer wil doen tegen zijn broers. Ondertussen worstelt hij met zichzelf, want hij zit vol energie en is snel afgeleid. Het wordt allemaal zeer levendig en met humor beschreven. Josephine Rijnaarts heeft het prima vertaald uit het Duits.

Tegen het einde van het boek, als de broers volwassen zijn geworden, slaat de sfeer om. Ziekte en dood komen in hun leven. Alhoewel… ziekte en dood waren er altijd al, maar als kind beleefde Joachim dat heel anders. Nu komt het ook dichterbij. De vertelstijl wordt wat filosofischer. Ik lees aandachtig door. De nadruk ligt nu nog meer op de band van Joachim met zijn vader. Uit alles blijkt hoeveel hij van hem gehouden heeft, ondanks zijn tekortkomingen. Wanneer wordt het eindelijk weer zoals het nooit is geweest is een ode aan Hermann Meyerhoff, dokter en vader, een bijzondere man.

Dit artikel maakt deel uit van een blogtour. Lees ook wat anderen over dit boek schreven:

16 maart Boekboetiek
17 maart Bibman
18 maart Boekenvlinder
19 maart Drukinkt
23 maart Hendrik-Jan
24 maart Boekenz
25 maart tussen de regels door
26 maart Graag gelezen
30 maart Jenny
31 maart Lalagè
1 april Suzanne
2 april Over boeken (Janneke)
6 april verbeelding.org
7 april  Mrs Jo
8 april Shyama
9 april perfecteburenleesclub