Simon Sinkelberg is cartoonist bij een landelijk dagblad. Zoals elke goede tekenaar van spotprenten zoekt hij de randen op van wat nog door de beugel kan. Tot hij op een dag over die rand heen stapt, althans, in de ogen van zijn hoofdredacteur. Simon neemt spontaan ontslag en stapt in de auto. Bij een tankstation besluit hij een lift te geven aan een vrouw die een cello bij zich heeft. Ze zegt dat ze naar België moet voor een concert en omdat Simon toch geen baan meer heeft, besluit hij impulsief om haar helemaal te brengen. Dat wordt het begin van een bizarre reis.

Simon is linkshandig en dat blijkt uit van alles: hij tekent natuurlijk met links, hij draait zijn bestek om als hij in een restaurant zit en hij rijdt zelfs in een Engelse auto. Ook vallen hem bepaalde dingen op, zoals dat Manneken Pis zijn piemeltje met links vasthoudt en dat Michelangelo Adam met zijn linkerhand die van God laat aanraken. Het woord ‘sinister’ (Latijn voor ‘links’) wordt erg vaak gebruikt, wat ik bij de eerste keer wel grappig vind, maar bij de zoveelste keer niet meer. Ook Katharina, de vrouw die met hem meelift, blijkt linkshandig te zijn en dat schept toch een band.

Katharina blijkt echter gezocht te worden. Simon krijgt een telefoontje dat zij ontsnapt is uit een psychiatrische instelling. Zelf heeft hij ook al vermoedens over haar, om dingen die zij vertelt in combinatie met het nieuws op de radio. Maar welke bronnen zijn betrouwbaar? Simon besluit toch met haar verder te reizen. Christiaan Weijts weet de spanning goed op te bouwen, maar om één of andere reden raakt het mij niet. Ik lees toch maar verder; gelukkig is het het niet zo’n dik boek.

Naar het einde toe worden de laatste jaren van het leven Simon Sinkelberg als een puzzel in elkaar gelegd, door middel van herinneringen. Ik ga steeds sneller lezen. De laatste hoofdstukken lijkt het wel een detective. En dan is het ineens afgelopen.

De linkshandigen is knap geschreven, maar er bestaat teveel afstand tussen de hoofdpersoon en mij. Ik kan mij moeilijk inleven in Simon. Verder vind ik het lastig om te lezen over leugens. Ik ga er altijd vanuit dat mensen de waarheid vertellen en heb het ook vaak niet door als iemand me voor de gek houdt. Als het in een boek dan gaat over iemand die een ander doelbewust onwaarheden vertelt, kan ik het al snel niet meer volgen, omdat ik niet door heb wanneer er wordt gelogen en wanneer niet.

Ik wil je toch aanraden om dit boek te lezen. Het zit erg goed in elkaar en het is goed geschreven. Mocht je net zoals ik niet helemaal gegrepen worden, dan heb je het boek toch zo uitgelezen.

Dit boek heb ik gelezen voor de boekenclub ‘Een perfecte dag voor literatuur’. Klik om te lezen wat andere bloggers hier vandaag over hebben geschreven.