The bone clocks (in het Nederlands: Tijdmeters) gaat over het leven van Holly Sykes. In 1984 is ze zestien jaar en loopt van huis weg. Onderweg beleeft ze vreemde avonturen. Ik raak meteen aan Holly verknocht en ben een beetje teleurgesteld als ik merk dat het boek uit zes delen bestaat, met telkens een andere hoofdpersoon. Gelukkig komt Holly in elk hoofdstuk terug, want de hoofdpersonen zijn nauw met haar leven verbonden, althans in de beschreven periode.

De drie delen daarna zijn geschreven vanuit drie mannen die van Holly hielden. Er zitten stukken bij die oersaai zijn, die vervelend zijn, maar ook alinea’s die ik prachtig vind en hele goede grappen. Mijn gevoel over dit boek vliegt dus alle kanten op tijdens het lezen. De echtgenoot van Holly is oorlogsverslaggever en een boek daarover zou ik nooit lezen. Ik vraag me af of ik niet liever zou willen stoppen, maar besluit toch door te lezen voor de boekenkring waar we dit gaan bespreken. Gelukkig wordt dit hoofdstuk afgewisseld met scènes op de bruiloft van Holly’s zus en daarin komen Holly en haar dochter Aoife ook voor. De stukken over de oorlog lees ik dan maar wat vluchtiger…

David Mitchell kan goed schrijven, daar twijfel ik niet aan. Op een gegeven moment bekruipt me het gevoel dat dit weleens een geniaal boek zou kunnen zijn. Maar het vijfde deel is weer ontzettend lastig te volgen. Daarin komt het bovennatuurlijke het meeste naar boven, met reïncarnatie en eeuwenoude zielen die in andere lichamen kunnen binnendringen. Het is erg spannend en ik probeer om gewoon door te lezen, zonder alles precies te willen begrijpen. Tot slot speelt het zesde deel ver in de toekomst. In 2043 is Holly 74 jaar en de wereld is totaal veranderd: de ‘Endarkenment’ (dat is toch een zeer mooi gevonden term) heeft zijn intrede gedaan. De olie is op en er is slechts een paar uur per dag elektriciteit. Er is tekort aan alles en dat wordt steeds erger. Ik vond dit deel het interessantste en heb het met veel belangstelling gelezen.

The Bone Clocks is een zeer origineel boek, al heb ik wel gelezen dat het qua structuur lijkt op eerder werk van David Mitchell. Het is heel knap gedaan dat de verschillende delen zo op elkaar aansluiten. De schrijfstijl en Holly zorgen ervoor dat het toch één geheel wordt. Het nadeel is dat je je soms door een deel moet worstelen dat je als los boek nooit gekozen zou hebben. De diversiteit wordt ook duidelijk als je kijkt naar de twee covers die ik gevonden heb van dit boek: ze zijn totaal verschillend. Dit is dus een boek voor wie een mix van verschillende genres aandurft.

Lees ook wat Anna, Bettina, Hella en Joke in de afgelopen dagen over dit boek schreven.