Oekraïne komt de afgelopen jaren regelmatig in het nieuws vanwege de verschrikkelijke oorlog daar, maar wat is het eigenlijk voor land? Journalist Fleur de Weerd woonde er een paar jaar, dat was rond 2013. Voor Het land dat maar niet wil lukken reisde ze het land rond en sprak ze met allerlei mensen. Het boek eindigt met een hoofdstuk over De Krim en de annexatie daarvan door Rusland in 2014. Het boek is inmiddels tien jaar oud, maar nog steeds de moeite waard.

Het begint met grappige anekdotes over typische Oekraïense gewoontes. De oudere vrouwen worden baboesjka’s genoemd, waar we allemaal wel een beeld bij hebben. Jonge vrouwen dragen veelal korte rokjes en hoge hakken. Ze vinden Europese vrouwen maar lomp. Fleur heeft haar ervaringen en gesprekken soepel gemengd met uitleg over de politieke situatie en de geschiedenis van Oekraïne, vanaf de eerste keer dat het land ontstond (ongeveer een eeuw geleden) tot het uiteenvallen van de Sovjetunie. Mensen vertellen haar verschillende visies op de historische feiten en vaak hangt dit samen met hun achtergrond. Een Krim-Tataar beleeft het heel anders dan een Rus, en in Lviv is de cultuur totaal anders dan in het oosten.

Wat vooral indruk op me maakt is hoe corrupt het eraan toegaat. Oekraïners zijn erg handig in het omkopen van bijvoorbeeld politie en douane. Ze vinden dat heel normaal; ze moeten ook wel! De macht in het land ligt bij een paar zeer rijke mensen, de zogenaamde oligarchen. In Rusland worden die nog onder de duim gehouden door Poetin, maar in Oekraïne zijn het diverse oligarchen die het tegen elkaar opnemen. Zij spelen het democratische spel.

Jongeren hebben meer vrijheid dan vroeger onder het communisme, maar ze leren nog steeds niet om kritisch na te denken. Hun ouders en leraren hebben dat immers ook niet geleerd. Dus de jonge mensen die Fleur spreekt hebben vaak dezelfde mening als hun ouders. De rest is gek en verder denken ze er niet over na.

Er is ook een hoofdstuk over de kernramp van Tsjernobyl, waarover Fleur de bekende feiten vlot samenvat. Maar de directe invloed hiervan op Oekraïne lijkt minder heftig dan op Wit-Rusland, waar de radio-actieve wolk naartoe waaide. Daarover kan je beter De generatorgeneratie lezen.

In elk geval is mijn beeld van Oekraïne veel verder ingekleurd door dit boeiende boek. En ik hoop dat er ooit weer journalisten veilig door dit grote land kunnen reizen, om er meer verhalen over te schrijven.