Tamsin Calidas woonde met haar man in hartje Londen, toen ze besloten het roer om te gooien. Ze verhuisden naar een klein eiland in het westen van Schotland. In I am an island vertelt Tamsin over de bewogen jaren die volgden.

Het eiland telt zo’n 120 inwoners, die de nieuwkomers met argusogen bekijken. Sommigen willen maar niet accepteren dat het boerderijtje met land is verkocht aan een stel dat geen familie op het eiland heeft. Tamsin krijgt daarnaast te maken met seksisme. Dat wordt erger nadat haar echtgenoot is vertrokken en zij alleen de schapen fokt en verkoopt.

Het verhaal verloopt grotendeels chronologisch. Daarnaast heeft elk hoofdstuk een eigen thema en spanningsboog. In één van de laatste hoofdstukken vind ik de metaforen iets te veel van het goede, maar de rest is passend. Er zijn veel prachtige natuurbeschrijvingen en ik moet weer heel wat Engelse vogelnamen opzoeken. Tamsin verbergt haar gevoelens niet en vertelt over haar ongewenste kinderloosheid en vele andere teleurstellingen.

Ik voel erg met haar mee en vraag me op een gegeven moment af waarom ze zo blijft ploeteren en niet vertrekt. De reden is simpel: het huis is nog niet af en daarmee onverkoopbaar. Tamsin heeft geen geld om hulp in te huren en op een gegeven moment ook niet meer om eten te kopen. Ze struint het eiland af, op zoek naar eetbare planten en brandhout. Ze is zo eenzaam en zoekt gezelschap van haar hond, maar ook van bomen en vogels.

Diepe dalen geven hogere toppen. De ene vriendschap die Tamsin wel weet te sluiten is haar erg dierbaar. De natuur geeft haar veel vreugde. Na een aantal jaren gaat ze in de ijskoude zee zwemmen, wat een dagelijks ritueel wordt.

De moeilijke jaren, zowel fysiek als geestelijk, hebben Tamsin veerkrachtig gemaakt. Ze deelt haar doorleefde wijsheden. Het boek eindigt hoopvol. Tamsin Calidas leeft met de natuur en is niet bang voor wat de toekomst brengt.

Lees ook wat Jan over dit boek schreef.