De Canadese schrijver Margaret Atwood ken je misschien wel van haar romans, waaronder The handmaid’s tale. Maar wist je dat ze ook korte verhalen heeft geschreven? Wilderness tips bevat tien verhalen van rond de 25 bladzijden. Dit maakt ze kort genoeg om in één keer uit te lezen, maar lang genoeg voor wisselingen in perspectief en tijd. Vrouwen spelen steeds de hoofdrol. Het gaat over hun liefdesleven, maar ook over hun carrière.

Dit boek verscheen voor het eerst in 1991. De sfeer van die tijd geeft me een nostalgisch gevoel: typmachines zijn nog maar net vervangen door computers en internet bestond nog niet. In sommige verhalen kijkt iemand verder terug in de tijd, bijvoorbeeld naar de jaren dat het nog veel vaker dan nu gebeurde dat vrouwen ongewenst zwanger raakten en daardoor in de problemen kwamen. Mannen worden niet zo positief beschreven in deze verhalen, maar ook vrouwen moeten het ontzien. De hoofdpersonen zijn realistisch en hebben allemaal hun nukken.

Er zit ook veel humor in de verhalen. Er zijn bijvoorbeeld twee vriendinnen die alternatieve betekenissen verzinnen voor woorden waarmee ze door mannen worden aangeduid (een soort woordenboekspel). Dit laat zien hoe speels Margaret Atwood met taal omgaat. Pas in de tweede helft van het boek ontdek ik hoe geraffineerd ze dat doet, met mooie zinnen en metaforen, zoals deze:

George sometimes thinks Roland can change colour slightly to blend in with his backgrounds; unlike George himself, who is doomed to stand out.

Of zoals deze vrouw die niet op dieet wil maar zichzelf wel te dik vindt:

…the cat, which is overweight. It’s on a diet, but mooches in secret from the neighbours. Marcia sympathizes.

Het Engels is niet altijd makkelijk, maar na de eerste bladzijden raak ik er wel aan gewend. En af en toe zoek ik een woord op. Ik weet zeker dat sommige subtiele signalen of typisch Canadese opmerkingen me ontgaan, maar dat geeft niet. Deze verhalen zijn steengoed.