Ik leerde mijn vader pas kennen toen hij dood was. We zaten op de binnenplaats aan tafel. De hitte hing als een beschonken kerel over ons heen en we dronken grenadine die in de kelder gekoeld was omdat de koelkasten de weg nog niet hadden gevonden naar de keukens, waar in die dagen grote kolenfornuizen stonden en lange tafels met veel stoelen, omdat de gezinnen nog omvangrijk waren.
Op die zomeravond, toen de herfst al aan het daglicht begon te likken, zaten mijn tantes verhalen te vertellen over mensen die voor mij geen gezicht hadden omdat ik ze nog nooit had gezien.

Mijn belangstelling is meteen gewekt door deze eerste zinnen van Het huis van de zeven zusters. De verteller is Emma, die dertien jaar is ten tijde van deze scène. Zij is de dochter van Martha, de oudste van zeven zussen die samen werken in hun bakkerij. In dit boek vertelt ze wat ze van haar tantes heeft gehoord over haar familiegeschiedenis. Daar zitten wel wat gaten in, waarvan sommige op latere leeftijd alsnog ingevuld worden. Daardoor is de vertelling niet helemaal chronologisch en ik moet vaak ook even goed nadenken welke zus nou ook alweer welk karakter had of welke taak. Maar verder heeft Elle Eggels een meeslepende vertelstijl, met hier en daar een mooie zin waarin gevoel wordt gemengd met de dagelijkse beslommeringen.

Met zeven zussen komen er ook heel wat mannen voorbij in het bakkershuis. Emma’s vader Sebastian was de eerste en eigenlijk vonden alle zussen hem wel leuk, met zijn knappe orgelspel en toneelstukken. Maar geen enkele man is een blijver, om diverse redenen. Elke zus die trouwt, komt vroeg of laat weer terug in de bakkerij. Er zijn tragische verhalen bij en ondertussen is het hard werken in de winkel, die in de loop van de tijd moet moderniseren. De zussen slaan zich er samen doorheen.

Aan het einde is Emma bijna vijftig jaar en weduwe. Ze staat op het punt om haar leven een drastische wending te geven en daarover kan je verder lezen in De achtste zuster. Ik verwacht dat dat een andere sfeer heeft en dat het minder boeiend zal zijn. Maar wellicht lees ik het ooit toch eens, als ik zin heb in een fijn boek dat makkelijk leest.

Lees ook wat Marloes over dit boek schreef.