Conors moeder is erg ziek; ze heeft kanker en moet chemotherapie ondergaan. Conor probeert zo goed mogelijk voor haar te zorgen. Zijn vader woont in Amerika met zijn nieuwe vrouw en dochtertje. Zijn oma komt wel regelmatig langs, maar Conor en oma kunnen het niet goed met elkaar vinden. Conor houdt hoop dat zijn moeder beter zal worden, al weet hij diep van binnen heel goed dat het ook anders kan aflopen. En dan zal hij bij zijn oma moeten gaan wonen… De situatie levert hem vaak vreselijke nachtmerries op, waarin een groot monster zijn moeder probeert te grijpen vanuit een afgrond.

Op een nacht kan Conor niet slapen. Hij ziet de oplichtende cijfers van zijn wekker naar middernacht gaan en dan, om 0.07 uur, verschijnt er een monster. Het is niet het monster waar hij zo vaak van droomt. Deze lijkt erg veel op de taxusboom die voor het huis staat. En dit monster praat tegen Conor… Die vindt het nog steeds doodeng, maar hij heeft wel de moed om terug te praten. Het monster legt uit dat hij drie verhalen zal vertellen en dat Conor het vierde verhaal moet vertellen, waarin de waarheid boven tafel zal komen.

Patrick Ness heeft dit boek geschreven naar een idee van Siobhan Dowd, die zelf overleden is aan kanker voordat ze dit verhaal kon schrijven. Daardoor kan hij goed beschrijven wat er gebeurt met Conors moeder en de mensen om haar heen. Iedereen reageert anders. Kinderen hebben vaak veel meer door dan alleen dat wat ze verteld wordt. Ik vind het wel schrijnend dat Conor zich zo groot probeert te houden voor zijn moeder en dat hij niemand heeft om mee te praten over wat er gebeurt in zijn leven. De juf op school biedt het wel aan, maar als je in de klas gepest wordt vertrouw je die natuurlijk niet. Vrienden heeft hij niet, behalve Lily, maar die stoot hij af in plaats van dat hij accepteert dat ze hem helpt. En oma… tja, die concludeert zelf ook al dat ze elkaar niet liggen. Het monster biedt uitkomst. Hij dwingt Conor na te denken over de situatie en om de waarheid onder ogen te zien.

Zeven minuten na middernacht is echt zo’n boek dat zowel voor volwassenen als voor kinderen een aanrader is. Ik denk dat wie het nodig heeft dit goed begrijpt en anders is het in elk geval een spannend verhaal met een geheimzinnig monster. Manon Smits heeft het Engelse A monster calls naar fijn Nederlands vertaald en Jim Kay heeft er bijzondere illustraties bij gemaakt. Op mijn e-reader kon ik ze niet heel goed zien en bovendien zijn alleen de grote tekeningen erin opgenomen, maar in de bibliotheek blijken ze op papier nog steeds erg donker te zijn. Dat past natuurlijk wel goed bij de nachtelijke omstandigheden.

Verhalen zijn de beste manier om het leven te begrijpen. En monsters kunnen behalve eng ook behulpzaam zijn.

Lees ook wat de bloggers van Een perfecte dag voor literatuur over dit boek schreven. En bekijk de trailer van het boek: