Eindelijk lees ik weer eens iets van de grote Murakami! Ik had het e-book van De kleurloze Tazaki Tsukuru en zijn pelgrimsjaren vorig jaar gekocht om te lezen voor mijn leesgroep, maar degene die het boek had uitgekozen wilde toch iets anders bespreken. Ze had namelijk van iemand gehoord dat het niet zo’n goed boek was. En ik had ook een paar keer gelezen dat dit een ‘mindere’ Murakami zou zijn. Maar ja, het blijft Murakami en ik heb het boek al, dus ik begin er vol goede moed aan.

Tsukuru Tazaki is zesendertig jaar oud als hij een vrouw ontmoet die weleens de ware voor hem zou kunnen zijn. Met Sala voelt hij een speciale verbondenheid die hij nog niet eerder met een vrouw had. Alhoewel, als tiener had hij een vriendengroep die ontzettend hecht was. Toen Tazaki als enige hun stad Nagoya verliet om in Tokyo te gaan studeren, werd het contact aardig goed onderhouden. Maar op een dag kreeg hij aan de telefoon te horen dat de anderen hem nooit meer wilden zien. Tsukuru stond zo perplex dat hij niet kon reageren en ophing. Het was een enorme klap voor hem, maar hij besloot dat hij het moest accepteren en krabbelde weer op.

Sala zegt graag een serieuze relatie met Tsukuru te willen, maar ze heeft het gevoel dat hij nog iets op te ruimen heeft voor ze met elkaar verder kunnen. Daarom vraagt ze de namen van zijn vier oude vrienden en zoekt ze op via internet en telefoon. Zo dwingt ze hem met zachte hand om contact met ze op te nemen. Dat doet Tsukuru en er volgen gesprekken die ik enorm spannend vind om te lezen, want eindelijk komt hij erachter waarom hij destijds uit de groep is gegooid. Eén van de vrienden is naar Finland verhuisd en het is ook heel mooi om over Tsukuru’s reis daarheen te lezen.

Alles is beschreven in Haruki Murakami’s prachtige schrijfstijl, met veel details. Zo worden muziekstukken genoemd en beschreven, wat ik altijd wel kan waarderen. Hij weet gevoelens heel beeldend weer te geven en dat vind ik zo heerlijk om te lezen. Anders dan bij andere boeken van Murakami gebruikt hij hier weinig surrealisme, al zijn er wel wat vreemde gevoelens en bizarre dromen. Jacques Westerhoven heeft het weer uitstekend vertaald. Hij gebruikt regelmatig typisch Nederlandse uitdrukkingen en die vind ik erg knap gevonden. Ze zijn namelijk zeker niet letterlijk vertaald, maar passen wel bijzonder goed in de context. Ik vind dit boek helemaal niet tegenvallen en heb weer volop genoten.

Het lijkt erop dat Murakami je op één of andere manier moet liggen om ervan te kunnen genieten. De meningen zijn namelijk sterk verdeeld. Lees maar eens wat Anneke (Een letter meer graag), Leeswammes, Tessa, Jenny, Joke (Boekhappen), Bianca (Drukinkt) en Abubakari over dit boek schreven.