Er staan drie Indonesische boeken op mijn lijstje: twee klassiekers en een meer recent boek, alle drie vrij dik. Ik besluit om naar de bibliotheek te gaan, om daar van elk boek de eerste bladzijde te lezen. Het is meteen duidelijk dat het boek uit 2012 mij het meest aanspreekt. Op de achterkant staat dat schrijfster Ayu Utami erg populair is in Indonesië, ook onder jongeren. Dat belooft wat!

Verteller is Yuda, die er graag met een groep vrienden op uit gaat om bergen te beklimmen. Daarbij gebruiken ze grof geschut: ze boren gaten in de bergen om hun haken aan vast te maken. Dan krijgt Yuda een nieuwe vriend, die Parang Jati heet. Bij een weddenschap verliest Yuda en Parang Jati daagt hem uit om vanaf nu alleen nog maar aan clean climbing te doen, waarbij je de rotsen niet beschadigt.

Parang Jati vertelt veel volksverhalen aan Yuda. Die vindt dat bijgeloof maar niets, maar hij is ook wel vatbaar voor de argumentatie van Jati die uitlegt dat je volksgeloof niet door een moderne bril moet bekijken. Door de vele verhalen over geesten en symboliek wordt de rode draad over de twee vrienden enorm vertraagd. Na honderd bladzijden aarzel ik: zal ik afhaken of worstel ik me door de vijfhonderd pagina’s heen? Ik besluit om door te lezen. Boeken uit verre landen kosten me vrijwel altijd wat meer moeite om erin te komen, alsof ik moet wennen aan de sfeer en de verteltrant. En inderdaad, langzaam kan ik me beter voorstellen hoe het in Indonesië is. Ik moet bekennen dat ik sommige stukjes wel wat vluchtiger heb doorgenomen, omdat ik bijvoorbeeld geen zin had alle vreemde namen heel precies te lezen. Maar omdat het om eindeloos veel zijstraatjes gaat maakt dat niet zoveel uit voor het volgen van het verhaal van de twee vrienden.

Het getal Fu is een rijk boek. Yuda haalt zijn herinneringen op aan zijn vriend Parang Jati, die zo anders is dan hij. Er werden mysterieuze moorden gepleegd en het verhaal wordt afgewisseld met krantenartikelen uit die tijd. Er wordt gefilosofeerd over godsdienst en de spirituele wereld, waarbij tekeningen laten zien hoe die wajangfiguren eruitzien. De stukjes over het getal Fu, een geheimzinnig getal, en 0 en 1 vind ik wel fascinerend. Er zijn mooie beschrijvingen van de bergen en opmerkingen over bepaalde Indonesische woorden, waarbij vertaler Maya Sutedja-Liem zich van haar beste kant laat zien. Maar al die dingen samen maken het boek ook zwaar en dik. Het kost me heel wat doorzettingsvermogen om het uit te lezen. Dit heeft alle ingrediënten die ik in een leesreis-boek zou willen zien, maar het had allemaal wel wat compacter gemogen.