Eind jaren zestig wordt Nora Webster weduwe, na twee maanden bij het ziekbed van haar man Maurice gewaakt te hebben. Nora woont in Enniscorthy, een Iers dorp dat ik al kende uit Brooklyn, een eerder boek van Colm Tóibín. Dat boek vond ik erg mooi en daarom wilde ik zijn nieuwste roman ook graag lezen. De sfeer is dan ook vertrouwd en al snel ga ik op in Nora’s wereld.

Nora heeft twee dochters die de deur uit zijn om te studeren. Haar twee zoons wonen nog wel bij haar. Het boek beslaat een paar jaar, waarin Nora went aan het leven zonder haar man. Het begint een halfjaar na de dood van Maurice. Het rouwbezoek begint eindelijk wat af te nemen en Nora heeft weer eens een avond voor zichzelf. Daar is ze wel aan toe, want de bezoekjes zijn goed bedoeld, maar het vraagt ook veel van haar. Het wordt meteen duidelijk hoe het leven in een dorp is: aan de ene kant zijn Nora’s familie en de mensen in het dorp erg behulpzaam, maar aan de andere kant wordt er voortdurend op haar gelet. Nora staat steeds voor een dilemma: zal ze haar eigen weg gaan of doen wat de mensen in het dorp van haar verwachten? Bijvoorbeeld, de kapper haalt haar over om haar haar te verven, maar daar heeft iedereen een mening over.

Ook de kinderen moeten hun draai weer zien te vinden na het overlijden van hun vader. Als je ook nog in de puberteit zit, is dat extra lastig. Nora piekert regelmatig over hoe ze het beste met haar kinderen om kan gaan. Ze wil hun niet teveel uithoren, maar soms vertelt een zoon veel meer aan haar schoonzus en dat is ook weer ongemakkelijk.

Langzaam went Nora aan haar vrijheid. Op een dag besluit ze haar woonkamer anders in te richten, helemaal naar haar eigen smaak. Ze hoeft geen rekening te houden met Maurice en daar geniet ze van. Het mooiste is als Nora haar liefde voor muziek ontdekt. Maurice hield niet van muziek, maar nu wordt Nora uitgenodigd voor een club mensen die met elkaar naar platen luistert. Na lang twijfelen besluit ze om een platenspeler aan te schaffen, ook al zullen andere mensen wel denken dat dat geldverspilling is. Via een nieuwe vriendin gaat ze zelfs op zangles. In gedachten moedig ik Nora aan: doe maar, hier word je gelukkig van.

Colm Tóibín is ontzettend goed in het schrijven van psychologische romans. Alle aspecten van het leven komen voorbij. De sfeer van de jaren zestig in een Iers dorp is heel mooi weergegeven. Het is veel meer dan een simpele streekroman. Dus maak ook eens een leesreis naar Ierland en kies voor een boek van deze schrijver, die terecht vele literaire prijzen heeft gewonnen.

Lees ook wat Janneke over dit boek schreef (in het Engels). De Nederlandse vertaling van dit boek is deze maand uitgekomen onder de titel Nora.