Een paar jaar geleden maakte Myrthe van der Meer veel indruk op mij met haar boek PAAZ. Dat is gebaseerd op haar eerste opname op de PAAZ: de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis. UP is een vervolg op het eerste boek, maar Myrthe heeft er meer bij bedacht en het is dus geen een-op-een weergave van wat haar echt is overkomen. Wel moest ze helaas voor de tweede keer worden opgenomen.

Aan het begin van UP voelt hoofdpersoon Emma zich geweldig. Haar hart stroomt over van geluk en de wereld ziet er prachtig, zonovergoten uit. Eindelijk is ze niet meer depressief. Dat lijkt haar het ideale moment om een overdosis pillen te nemen, zodat de depressie voor altijd weggaat en het echte leven kan beginnen. ‘Maar dan ben je toch dood…’ merkt de psychiater op. Hij besluit Emma op te nemen. Ze schaamt zich enorm en wacht een paar dagen voor ze haar familie belt.

De psychiater stelt een tweede diagnose. Naast dat ze het syndroom van Asperger heeft, is Emma manisch-depressief. Dat geweldige gevoel was een manie. Emma heeft het zwaar:

‘Wat ik feitelijk heb gekregen, is levenslang. Toen ik nog gewoon depressief was, kon ik nog geloven dat elke depressie de laatste was.’ Ik aarzel. ‘Nu blijkt er na elke depressie weer een nieuw dal te komen, word ik altijd weer up, altijd weer down.

Myrthe beschrijft de gevoelens van Emma heel knap. Dat kan alleen iemand die het zelf heeft meegemaakt. Ik ervaar dit boek als iets zwaarder dan PAAZ, maar de droge humor maakt het ook erg leuk om dit boek te lezen. De humor komt vooral naar voren in gesprekken met medepatiënten. Ik begrijp nu waarom psychiatrisch patiënten in groepen worden behandeld. Eerst dacht ik altijd dat je dan alleen nog maar gekker zou worden en dat het vervelend zou zijn om de ellende van anderen bij je eigen problemen te krijgen. Natuurlijk maken ze ook weleens ruzie met elkaar, maar doordat de patiënten allemaal worstelen met het leven, kunnen ze elkaar nieuwe inzichten geven. De gesprekken maken indruk op me. Ze durven elkaar te confronteren en dat is soms pijnlijk, maar vooral leerzaam.

Dan is er nog Emma’s familie en haar vriend. Ik vind het heel mooi om hun gesprekken te lezen, zo liefdevol! Tot slot besluit Emma zelf dat ze weer naar huis wil. Ze zal niet beter worden, maar ze heeft wel genoeg geleerd om te kunnen leven met haar aandoeningen.

Ik zal die stemmingswisselingen misschien altijd blijven voelen, maar ze zijn van mij, en ik ben niet meer van hen.

Soms is een vervolgboek meer van hetzelfde, maar dat is bij UP niet het geval: het voegt veel toe aan PAAZ. Dus lees deze boeken maar allebei!

Lees ook wat Leesdame over dit boek schreef.