Corien van Zweden krijgt de diagnose borstkanker als ze 47 jaar oud is. Ze stelt de dokter meteen allerlei vragen, zoals ze ook gewend is te doen in haar werk als journalist. Thuis speurt het ze internet af en verslindt een stapel boeken over kanker. Als haar bestralingen zijn afgelopen, zit ze op een ochtend achter haar computer om weer te gaan werken. In haar mailbox staat een bericht van de klassenmentor van Lisa, Coriens oudste dochter die net aan de brugklas is begonnen. De e-mail gaat over de moeder van klasgenoot Yaïr, bij wie uitgezaaide kanker is geconstateerd. Dat is ook toevallig. Als ze ernaar vraagt bij Lisa, blijkt dat nog drie andere kinderen in de klas een ouder met kanker hebben. “Ik zit in een kankerklas!” zegt Lisa.

Nadat Corien op een ouderavond een indrukwekkend gesprek heeft gevoerd met drie van de vier andere ouders met kanker, besluit ze om hen een vraag te stellen: “Zou je mee willen werken aan een boek over kanker?” Ze gaan ermee akkoord en zo is het boek Kankerklas ontstaan. Het gaat over hoe  verschillend mensen omgaan met hun ziekte en hoe hun kinderen in de puberteit erop reageren.

Elk van de vijf ouders krijgt een eigen hoofdstuk. Ieder heeft zijn of haar eigen verhaal, maar allemaal zijn ze veranderd door hun ziekte. Het maakt niet uit wat de prognose is: ook al ben je helemaal schoon, het onbezorgde leven is voorbij. Een manier is ontkennen, gewoon doorgaan alsof er niets aan de hand is. Het andere uiterste is totale wanhoop. Het is de kunst om te balanceren tussen die twee uitersten. Dat geldt zowel voor een kankerpatiënt als voor de familie. Voor pubers is het extra lastig, want hoe ga je om met een zieke ouder? Mag je bijvoorbeeld wel ruzie maken met iemand die bijna doodgaat?

Corien van Zweden spreekt met lotgenoten, maar ook met deskundigen. Ze vraagt wat de beste strategie is om met kanker om te gaan, maar die blijkt er niet te zijn. Ieder gaat zijn of haar weg en je mag erop vertrouwen dat dat goed is. Er zijn geen regels. De puberzoons willen absoluut niet over de kanker praten, maar de meisjes hebben het er juist veel over. Ik vind het mooi om te lezen wat de ouders doen als ze te horen krijgen dat ze niet zo lang meer te leven hebben; bijna allemaal gaan ze op reis naar plekken die ze nog aan hun kinderen willen laten zien.

Kankerklas is een bijzonder boek. Het is vlot geschreven en de toon is precies goed: niet te licht en niet te zwaar. In dit boek is de balans gevonden tussen wanhoop en ontkenning. Daarom is het een aanrader voor iedereen, want helaas krijgen we allemaal wel met deze ziekte te maken, bij onszelf of in onze omgeving.

Kijk ook naar de aflevering van De Nachtzoen waarin Corien van Zweden vertelt hoe haar nachten veranderd zijn.