Meteen op de eerste bladzijde wordt de toon voor dit boek gezet; ik voel de warme zomerdag en de spanning in hoofdpersoon Jonathan. Die zit met zijn vriendin Mariëlle en zijn vader in een vakantiehuisje in Drenthe. In het dorp bij het huisje komt Jonathan zijn moeder tegen, die hij niet meer heeft gezien sinds zijn jeugd. De oude vrouw is dement, maar ze is blij met gezelschap en Jonathan wil graag met haar bijpraten.

Ze zitten dan wel samen in het vakantiehuisje van zijn vader, maar eigenlijk heeft Jonathan niet zo’n goede band met hem. In de uitgebreide terugblikken op zijn jeugd wordt langzaam duidelijk hoe dat zo gekomen is. Jonathan was een jongen met een rijke fantasie. Ik vind het erg leuk om daarover te lezen. Buurmeisje Fleur was al net zo’n fantast en ze maakten elkaar de gekste dingen wijs.

Jonathans vader zat altijd in z’n studeerkamer en Jonathan kreeg steeds weer op z’n kop als hij enthousiast binnenrende zonder te kloppen. Zijn moeder was een wispelturige vrouw, die zomaar boos kon worden op haar zoon. Tijdens het lezen zie ik de overeenkomsten tussen de moeder uit Jonathans jeugd en de vrouw die hij in het dorp ontmoet. Jonathans ouders maakten veel ruzie en dat werd steeds erger. Hij voelde zich aan zijn lot overgelaten en vluchten in fantasieën is dan een logische reactie.

Krijn Peter Hesselink heeft al vier dichtbundels gepubliceerd. Moederziel is zijn prozadebuut. Ik verwachtte bloemrijke, poëtische taal. Maar Hesselink schrijft juist in korte heldere zinnen, passend bij een jongen. Ik kan me goed inleven in de jonge Jonathan, maar de volwassen man vind ik moeilijker te peilen. Pas aan het einde kan ik zijn gedrag begrijpen. De ontknoping is verrassend en geeft een hele andere wending aan het geheel, al wordt iets eerder al duidelijk dat er iets niet klopt. Misschien dat andere lezers wel eerder vermoeden dat niet alles is wat het lijkt. Mij kan je alles wijsmaken en al helemaal als ik een boek lees, dan ga ik helemaal mee met het verhaal.

Ik ervaar dit boek als een lang uitgevallen kort verhaal. Misschien komt dat doordat alles zich afspeelt op één dag, met lange flashbacks tussendoor. Het is een mooi verhaal, maar het maakt niet veel indruk op me. Wel vind ik de soepele taal prettig om te lezen. Ik ben benieuwd geworden naar de gedichten van deze schrijver. Het zou zomaar kunnen dat die me goed bevallen.

Dit boek heb ik gelezen voor de boekenclub ‘Een perfecte dag voor literatuur’. Klik om te lezen wat andere bloggers hier vandaag over hebben geschreven.
Met dank aan uitgeverij Podium voor het opsturen van een recensie-exemplaar.