Ik ben Hidde Walheim en vanavond ga ik dood.

Vijf vrienden komen beurtelings aan het woord in Dogma. Het idee om een documentaire over zelfmoord te maken komt van Simon, die het voorstelt aan filmstudent Charlie. Het zal een omstreden film worden, omdat degene die suïcide gaat plegen tevoren gefilmd wordt, terwijl de voorbereidingen getroffen worden. Wat voelt en doet zo iemand? De boodschap zal zijn dat een mens de vrijheid heeft om zelf te kiezen voor de dood. Simon en Charlie delen het plan met hun goede vrienden Marnix, Hidde en Mia.

Zo op het eerste gezicht zijn het gewone studenten, die in een smerig studentenhuis wonen, waar de koffie en de drank altijd klaar staat. Maar ze hebben geen van allen een makkelijke jeugd gehad. Marnix komt uit een welgestelde familie waar hij zich nooit in thuis heeft gevoeld. Charlie heeft als tiener een paar jaar bij Hidde gewoond, omdat zijn ouders niet voor hem konden zorgen. Mia komt uit een zeer gelovige familie waar ze amper meer contact mee heeft. Hiddes zus is jong overleden. Hij is al een paar jaar depressief. Nu zijn moeder terminale kanker heeft, beseft hij dat hij alleen zal overblijven.

Daarom wil Hidde niet verder met leven. Hij wil de hoofdpersoon zijn in de film van Charlie. Ze zullen met z’n vijven de film maken. Na veel overpeinzingen zijn de vrienden bereid om aan Hiddes wens tegemoet te komen. Hij is er immers vast van overtuigd dat hij dit wil. Maar allemaal komen ze in gewetensnood. Moeten ze dit wel doen? Ze zullen hun vriend erg gaan missen. Is zijn pijn groter dan die van hun als hij er niet meer is?

Als ik hem niet kan vragen te blijven leven, kan hij mij dan wel vragen in te stemmen met zijn dood?

De film zal veel stof doen opwaaien. Bovendien is hulp bij suïcide strafbaar. De kans is groot dat ze in de gevangenis komen.

Wanneer ben je een moordenaar? Ben ik niet gewoon een moordenaar omdat ik heb ingestemd, omdat mijn wil er is, al steek ik zelf geen vinger uit? Het maakt me angstig en tegelijk verwachtingsvol; het gonst en zoemt ter hoogte van mijn hart en longen.

Anne Eekhout beschrijft de gevoelens van de vijf studenten op een zeer indringende manier. Ik heb vrij lang over het boek gedaan, omdat het zo’n intensieve leeservaring is. De sfeer is beklemmend en onheilspellend, maar ook liefdevol. Er wordt veel gefeest en gedronken en nog meer gefilosofeerd. De spanning wordt langzaam maar zeker opgevoerd. Er komen zoveel thema’s aan bod, maar het past allemaal als een puzzel in elkaar. Dogma is een ontzettend heftig, indrukwekkend en knap geschreven debuut. Durf jij het aan?

Lees ook wat Mieke Schepens over dit boek schreef.