Veel van Murakami’s boeken zijn uitgeleend in de bieb. Ten zuiden van de grens staat er nog, dus die is voor mij. Meteen op de eerste bladzijde geniet ik al van die typische Murakami-stijl: korte zinnen, geen moeilijk taalgebruik, details zonder traag te worden, aandacht voor muziek en boeken, een jeugdliefde die veel indruk heeft gemaakt en mysterieuze gebeurtenissen. Daarbij maakt het overigens niet uit of het boek vertaald is door Elbrich Fennema (dit boek en Norwegian Wood) of Jacques Westerhoven (1q84), want zij leveren allebei uitstekend werk.

Ten zuiden van de grens gaat over het liefdesleven van Hajime. Als kind is hij bevriend met Shimamoto, een meisje dat net als hij enig kind is, wat in de jaren ’60 nog niet zo gebruikelijk is in Japan. Shimamoto sleept met haar been en daarom zitten ze vooral samen op de bank te kletsen en naar platen te luisteren. Als ze twaalf jaar zijn, verhuist Hajime naar een andere stad en ze raken elkaar uit het oog.

Hajime heeft nog wat vriendinnetjes op de middelbare school en na een eenzame periode ontmoet hij Yukiko, waarmee hij trouwt. Yukiko lijkt een eenvoudige vrouw. Hajime is niet ongelukkig met haar. Ze hebben twee dochters en leiden een gewoon leven. Hajime leent geld van zijn schoonvader om zijn eigen bedrijf op te zetten, zodat hij kan ontkomen aan zijn oersaaie kantoorbaan. Hij opent een jazzbar die goed loopt. Op een dag komt zijn vroegere vriendinnetje Shimamoto langs in de bar en dat zorgt voor een lawine aan gevoelens bij Hajime.

Shimamoto is geheimzinnig. Ze vertelt niets over haar leven, behalve dat ze nooit heeft gewerkt. Het valt Hajime op dat ze wel peperdure kleding draagt. Shimamoto en Hajime halen enkel herinneringen van vroeger op en filosoferen over het leven. Ik denk: ‘Doe het niet! Blijf bij je vrouw en kinderen. Je weet niets van die wazige Shimamoto. Ze komt en gaat wanneer het haar uitkomt. Wat heb je voor toekomst met haar?’ Maar Hajimes gevoelens zijn te groot en hij moet ervoor gaan, dat weet ik ook en ik smul van het verhaal (anders zou het ook maar een saai verhaal worden over een saaie man die geen avonturen beleeft. Oh wacht, dat is bijna een quote van Tolkien uit The Hobbit, dat ik tegelijkertijd met dit boek las.) En toch, hoe fout ik het ook vind dat Hajime vreemd gaat, Murakami beschrijft het zo prachtig dat het heerlijk is om dit te lezen. Wat daarna gebeurt is verrassend en het geheel wordt mooi afgerond.

Het enige wat ik jammer vind is dat dit boek maar 235 bladzijden telt… Ik zie ineens niet meer zo op tegen het lezen van een dikke Murakami, zoals Kafka op het strand of De opwindvogelkronieken. Dat wordt dus een goed voornemen voor 2015: een lekker dik boek van Haruki Murakami lezen.