Het vierde boek van Lize Spit gaat over haarzelf. Als schrijver beschouwt ze haar eigen leven én dat van haar moeder, die slokdarmkanker heeft en niet lang meer zal leven. Via een e-mail stelt ze haar kinderen hiervan op de hoogte. En oja, ze gaan scheiden.

Autobiografie van mijn lichaam bestaat uit een heleboel korte stukjes. Het lijkt willekeurig, maar ik vermoed dat het zorgvuldig samengesteld is. Het is fragmentarisch en het springt telkens heen en weer in de tijd: het verhaal van het sterfproces van haar moeder wisselt af met allerlei herinneringen aan korter en langer geleden, met als motief Lizes eigen lijf. Ik vraag me af ze zo’n ijzersterk geheugen heeft, of dat er toch wat fictie bij is. Misschien heeft ze zich gebaseerd op oude dagboeken, waaruit ze soms letterlijk citeert. Ook hierbij denk ik dat het geen willekeurige fragmenten zijn, hoewel het soms zo voelt, met allerlei details over huisdieren en schoolrapporten.

Als tiener kreeg Lize diabetes. Ze moest zorgvuldig omgaan met eten en regelmatig haar bloedsuiker meten en insuline spuiten. Slordig als ze was, ging dat niet altijd goed. Tegelijkertijd was ze erg bang voor hypo’s en propte ze zich regelmatig vol met suiker. Bovendien kwamen er allerlei andere kwaaltjes bij kijken, zoals een nare schimmelinfectie. Zo erg als ze zich er toen voor schaamde, zo open en bloot zet ze het nu op papier. Het lijkt te werken als een therapie. Dit is haar manier om met het leven om te gaan.

Haar ouders hadden een andere manier: die waren verslaafd aan alcohol. Als oudste dochter voelde Lize zich verantwoordelijk voor ze, maar wat kan je doen als kind? Lizes moeder deed meerdere pogingen om te stoppen, maar dat duurde nooit lang. Pas als ze door de kanker in haar slokdarm haast niks meer kan drinken, wordt ze nuchter.

Lizes moeder heeft een nieuwe vriend, die niet wil accepteren dat zijn vriendin spoedig zal gaan sterven. Dat maakt de communicatie in het gezin nog moeizamer dan het altijd al was. Er heerste altijd een sfeer waarin dingen niet werden uitgesproken. Nu het einde nadert, probeert Lize soms wel het gesprek aan te gaan en vragen te stellen, nu het nog kan. Ze krijgt lang niet altijd antwoord.

Lize Spit schrijft zo goed, met prachtige, rake metaforen. Het blijft me boeien tot het einde: het sterven van haar moeder en de dagen erna. Ik vind dit haar beste boek, tot nu toe.

Lees ook wat Alek, Marc en Teunis over dit boek schreven.