Zojuist is Lovelace geïnstalleerd in een lichaam dat eruitziet als een mens. In The long way to a small, angry planet was ze de intelligente boordcomputer van een ruimteschip, waarvan de bewoners fantastisch zijn beschreven door Becky Chambers. Pepper was één van hen en zij staat Lovey bij met raad en daad, nu haar leven op de planeet Coriol begint.

Ik weet niet meer precies hoe het vorige boek eindigde, maar herinner me wel dat Jenkins zo dol was op Lovelace dat hij haar wel zou willen knuffelen. Hij koopt daarom een illegale kit in mensvorm, waarin de AI kan worden overgezet. En nu zijn daar Pepper en haar vriend Blue, die Lovey in huis nemen. Ze kiest een nieuwe naam: Sidra. Dit markeert haar nieuwe leven. Het is enorm wennen om in mensvorm te leven en niet meer als bewaker van het ruimteschip.

Nu kan je eenvoudig commentaar leveren op hoe Sidra wordt neergezet, inclusief gevoelens. Maar anders was het een saai verhaal geworden. Het is weer erg creatief en knap uitgedacht. Zo kan Sidra wel eten en drinken, maar niet proeven en ruiken. Als alternatief is ingebouwd dat ze dan een plaatje ziet dat past bij wat ze eet of drinkt. Aan het eind van de dag moet ze dan wel even haar nepmaag legen.

De verhaallijn van Sidra wordt afgewisseld met het levensloop van Pepper. Als kind werkt en woont ze in een fabriek die elektronica-afval verwerkt. Op een dag krijgt ze de kans om te ontsnappen. Op het nippertje overleeft ze een aanval van wilde honden, door beschutting te zoeken in een oude shuttle van waaruit een AI-systeem haar roept. Deze computer wordt haar begeleider in de tijd die volgt. Doordat Pepper zo handig is met elektronica, komen ze op het idee om het kleine ruimteschip te herstellen en te ontsnappen. Als lezer weet je dat ze het zal redden, maar hoe precies is uiteraard nog erg spannend.

De afwisseling van de hoofdstukken tussen Pepper toen en Sidra nu zorgt voor een hoop cliffhangers. Er zijn ook meer beschrijvende stukken en die vind ik weer net zo leuk als in het eerste deel. Zo is er een scène waarin wordt uitgelegd hoe een bepaalde buitenaardse soort hun kinderen opvoedt. Zij vinden het absurd dat mensen daar geen enkel diploma voor nodig hebben. Zo zorgt een ver-van-je-bed-scène ervoor dat je met andere ogen naar je eigen samenleving gaat kijken. En de slavernij waarin Pepper als jong meisje leeft, verschilt amper van fabrieksomstandigheden in onze tijd.

Ook zijn er interessante stukjes over de regelgeving voor AI-systemen. Sidra wil haar eigen code bewerken, want ze vindt het nogal onhandig dat ze niet kan liegen. Bovendien kan dat gevaarlijk zijn, omdat haar lichaamskit illegaal is. Er is ook een mooi gedeelte waarin Sidra filosofeert over het doel van haar leven, dat is veranderd met de overgang naar de kit.

A closed and common orbit is een geweldig boek en ik heb enorm veel zin in de volgende twee delen van deze serie.