Een paar jaar geleden kreeg Renate Dorrestein de diagnose slokdarmkanker. Haar levensverwachting was te kort om nog een roman af te ronden. Ze besloot om haar archieven zelf op te ruimen, want

Stel je voor dat je na je dood, als je je niet meer kunt verweren, een biográáf achter je aan krijgt.

Dagelijks werk bevat een selectie van artikelen, columns, brieven, lezingen en andere teksten die ze tegenkwam. Elk stuk is voorzien van commentaar, waarbij ze zichzelf niet ontziet en kritisch terugkijkt op haar oude uitspraken.

Het gaat in een aantal stukken om het leven van een schrijver als ze niet schrijft, zoals gesteggel met uitgevers en rondom literaire prijzen. Ook zijn er veel feministische artikelen, want Renate Dorrestein was jarenlang redacteur van maandblad Opzij.

Ondanks de titel gaat het weinig over het schrijfproces zelf. Gelukkig maar, want ik kan het nogal saai vinden als schrijvers uitweiden over de technische aspecten van hun werk. Haar motivatie om fictie te schrijven is duidelijk:

Ik schrijf romans omdat het mijn overtuiging is dat literatuur een belangrijke kennisbron voor ons is. We lezen om ons te herkennen en ook om ons te verwonderen. We lezen om te begrijpen hoe moeilijk het is om een fatsoenlijk mens te zijn, en hoe extra moeilijk het is als de omstandigheden onfatsoenlijk worden.

Hier en daar noemt ze een titel om dit te illustreren en dat is een feest van herkenning voor mij, want ik heb al haar romans gelezen. Maar wie dat nog niet heeft gedaan, zal daar weinig last van hebben bij het lezen van dit boek.

Er zijn een paar bladzijden waar mijn interesse wat inzakt, maar verder is dit verrassend leuk om te lezen. Door dit boek heb ik een beter beeld gekregen van één van mijn favoriete schrijvers. Ik houd van haar droge humor en scherpe blik. Het is mijn plan om gewoon weer opnieuw te beginnen met het lezen van al haar boeken.

Lees ook wat Just en Jacob over dit boek schreven.