Het verhaal van een kort huwelijk speelt zich af in een vluchtelingenkamp in Sri Lanka. Het is oorlog en mensen zijn vertrokken. In elk dorp dat ze passeerden, sloten meer mensen zich aan. In het begin namen ze nog meubels mee, daarna alleen kleding, en tot slot niets meer. Ook overleden familieleden moesten worden achtergelaten. Dinesh is een jaar of negentien en in zijn eentje in het kamp aangekomen. Het ligt bij een stuk oerwoud en daarachter is de zee. Verder kunnen ze niet en hij weet dat de kans groot is dat hij binnenkort ook zal overlijden bij de bombardementen.

De meest alledaagse dingen zijn anders in het kamp: de mensen praten niet, zoals ze normaal gesproken wel veel doen. Ze maken geen verbinding meer met elkaar en voelen zich allemaal alleen, op zichzelf teruggeworpen. Dinesh heeft al heel lang niet echt geslapen en al een paar dagen amper gegeten. Anuk Arudpragasam beschrijft uitgebreid hoe Dinesh heel bewust voor de laatste keer poept, in een kuiltje op het strand.

Dan ontmoet Dinesh een man die vraagt of hij met zijn dochter Ganga wil trouwen, in de hoop dat er dan minder kans is dat de soldaten haar zullen pakken. Dinesh denkt er even over na en stemt dan in. Een officieel huwelijk zit er niet in onder deze omstandigheden, maar ze voeren een klein ritueel uit. De vader vertrekt en het jonge stel is op elkaar aangewezen. Het is bijzonder om te lezen over deze jongeren, die waarschijnlijk geen toekomst hebben. Dinesh voelt zich verantwoordelijk voor zijn vrouw en neemt haar mee naar zijn slaapplek in het bos. Voorzichtig zoekt hij toenadering.

De details zorgen dat ik me enigszins kan voorstellen hoe het leven in deze bedreigende situatie is. Uitgebreid wordt beschreven hoe smerig Dinesh is en hoe hij de lagen vuil van zich afwast, in de hoop dat Ganga hem aantrekkelijk vindt. Dit komt ook goed over in de vertaling die Hien Montijn maakte van The story of a brief marriage. Dinesh staat zichzelf toe om te dromen over de toekomst. Stel je voor dat ze allebei de oorlog overleven en samen een leven kunnen opbouwen. Veel is anders als je vluchteling bent, maar een mens blijft altijd ergens hoop houden.