Joris is vijf jaar als hij kanker blijkt te hebben. In Het lam ligt het perspectief bij zijn moeder Clarissa, die de diagnose krijgt te horen en met haar zoontje naar het ziekenhuis gaat voor chemotherapie en een operatie. Jannie Regnerus focust op details om weer te geven hoe dit voelt.

Misschien is dat vooralsnog haar grootste verlies, denkt Clarissa, haar oog vindt geen schoonheid meer. Het ziet nergens een begin, alleen nog einde. Het haakt achter kapotte dingen en kijkt die nog doder dan ze al zijn, de iele boom tegenover hun huis die in een vorig najaar verkeerd is gesnoeid en nu geen blad meer geeft.

Net als De ent zit dit boek boordevol symboliek. Ik vind het soms erg treffend en andere keren te vergezocht. Zo heb ik het idee dat het schilderij Het lam Gods van de gebroeders van Eyck er met de haren wordt bijgesleept. Het lam is net als Joris een onschuldig wezen dat moet lijden.

Verder word ik tijdens het lezen steeds afgeleid doordat ik me afvraag waar de vader van Joris is. Eerst denk ik dat moeder en zoon met z’n tweeën wonen, maar dan zit de vader ineens met Joris in de huiskamer te spelen en later draagt hij wat spulletjes in het ziekenhuis. Dat zijn de enige keren dat hij wordt genoemd. Ik denk dat de schrijver er bewust voor heeft gekozen om de vader en andere naasten buiten beeld te laten, maar het komt op mij over als een foto waar overduidelijk iemand vanaf is geknipt.

Misschien ben ik te gehaast gaan lezen, omdat ik wil weten hoe het zit met die vader. Waar ik bij De ent goed kon meevoelen met de hoofdpersoon, lukt het me hierbij niet echt. Clarissa zit in een roes. De details waar haar interesse naar uitgaat, in nieuwsberichten bijvoorbeeld, vind ik soms mooi en soms onnodige zijstraatjes. Kortom: er zijn een paar zeer rake stukjes in dit boek, maar verder beviel het romandebuut van Jannie Regnerus mij beter.