Het leven van de Mexicaanse kunstenaar Frida Kahlo werd getekend door pijn. Als zesjarige kreeg ze kinderverlamming en moest ze maandenlang in bed blijven. Toen ze zestien was, overleefde ze op het nippertje een vreselijk busongeluk. Ze brak veel botten, onder andere in haar been en haar onderrug. De jaren erna onderging ze talloze operaties aan haar ruggengraat. Later werd haar been geamputeerd en ze moest opnieuw leren lopen met een kunstbeen, maar vaak kon ze alleen maar op bed liggen en de pijn ondergaan. Ze moest wel schilderen, om de pijn te uiten en een gezicht te geven.

Slavenka Drakulić vermeldt niet welke bronnen ze heeft gebruikt voor deze roman, maar ik vermoed dat ze geput heeft uit Frida’s dagboeken. Misschien zijn de gedeeltes in de ik-vorm daar wel rechtstreeks uit gehaald. Het valt in elk geval op dat ze continu wisselt tussen ik en zij; zelfs binnen een alinea kan dat gebeuren. Hoofdstukken zijn er niet. Er wordt steeds heen en weer gesprongen in de tijd, wat het lastiger maakt om te volgen. Frida’s schilderijen komen ten tonele in alinea’s met schuine letters. Soms wordt de titel van het schilderij daarbij genoemd, soms niet en dan moet ik maar raden hoe ik het kan opzoeken op internet. Kortom: op de vorm valt nogal wat aan te merken.

Wat wel heel goed overkomt is de worsteling van Frida Kahlo met haar lichaam en in de liefde, wat ook te danken is aan de vertaling van Hilda Schraa uit het Kroatisch. Frida’s huwelijk met de Maestro (beroemd schilder Diego Rivera, wiens naam nergens zo wordt genoemd) was niet altijd goed. Terwijl Frida in het ziekenhuis lag, ging hij naar bed met andere vrouwen. Hij zag daar geen kwaad in en zij probeerde het te accepteren. Ze kreeg zelf ook andere mannen. Maar toen ze haar zus met haar echtgenoot betrapte, had ze het daar moeilijk mee. Uiteindelijk kwam het weer goed en het was zus Kity die Frida verzorgde tot aan haar laatste dag.

Frida overleed jong en liet haar schilderijen achter. Die spreken veel mensen aan. Ze zijn anders dan alles wat je ooit eerder gezien hebt. Er zijn veel zelfportretten bij, die ze schilderde vanuit haar bed. Vaak wordt ze omringd door dieren of door lichaamsdelen. Sommige schilderijen zijn bloederig. Frida schilderde haar pijn en haar ziekte, terwijl ze in haar dagelijkse leven een masker van vrolijkheid droeg. Het is hartverscheurend om hierover te lezen in Frida’s pijn.