Omdat ik eerder zo had genoten van Hier wonen ook mensen, verheugde ik me erg op de nieuwste verhalenbundel van Rob van Essen. Het is toch heerlijk om af en toe gewoon wat leuks te lezen, waar je om kunt lachen. In deze donkere tijden heeft Een man met goede schoenen me goed gedaan. De verhalen zijn lekker kort: gemiddeld twaalf bladzijden.

In de verhalen wordt regelmatig gewandeld en gefilosofeerd:

Ik loop er graag, ik hou van lange, rechte wegen, in mijn hoofd zitten al kronkels genoeg.

En dan komt hij iets of iemand vreemds tegen:

Soms zie je iets wat onmogelijk is en waardoor de wereld in een onbekende plek verandert. Je dacht dat je er thuishoorde, maar dat is niet zo; opeens maakt het vreemde waarvan je schrikt jou ook vreemd.

Ik houd erg van verhalen die realistisch beginnen en op een gegeven moment iets surrealistisch krijgen, vaak zonder dat je precies kunt aanwijzen waar het vreemd begint te worden. Zo is er een verhaal over een echtpaar dat bezoek krijgt van een onbekende die zichzelf naar binnen praat. Om één of andere reden wekt hij vertrouwen. De man blijft een paar dagen logeren en verdwijnt dan weer. Het stel krijgt een brief waarin de gast een wel heel bijzondere verklaring heeft voor zijn wonderlijke gedrag. Ik zal het niet verklappen, maar het is tamelijk briljant bedacht.

De verhalen doen me denken aan de stijl van Belcampo en het is dan ook leuk dat zijn naam wordt genoemd. Een ander verhaal begint met een korte anekdote uit het leven van filosoof Ludwig Wittgenstein, die op een gegeven moment vergeving ging vragen aan vrienden en familie voor gebeurtenissen die zij alweer ongeveer vergeten waren, wat ongemakkelijke gesprekken opleverde. De hoofdpersoon van dit verhaal vraag zich af wat het voor nut heeft om vergeving te schenken aan de automobilist die hem heeft aangereden, waardoor hij in een rolstoel is beland. Dat klinkt zwaar, maar de toon blijft luchtig, dat is knap gedaan.

Sommige personages keren in meer verhalen en bundels terug, zoals oom Evert en vriend Scipio. Over die laatste heeft de schrijver een soort metaverhaal gemaakt, waarin hij op bezoek gaat bij Scipio’s zuster. Die heeft zijn verhalenbundels op tafel liggen. In gesprek met haar gaat het over wat verzonnen is en wat ‘echt’ waar. Hij probeert uit te leggen dat Scipio in de verhalen een mengsel van verschillende vrienden is, die toevallig deze naam heeft meegekregen. Het dringt niet tot haar door en ze gaat maar door over wat wel en niet echt is gebeurd.

‘Toch heb ik je daar gezien,’ zei ik, ‘ik heb dat echt niet verzonnen. Dan zou ik jou verzonnen moeten hebben.’

Ik vind het prachtig hoe Rob van Essen filosofische gedachten verwerkt in mooie zinnen en er toch licht verteerbare, grappige verhalen van maakt.

Lees ook wat Marc en Koen over dit boek schreven.