Cees Nooteboom debuteerde al toen hij 20 jaar was. Philip en de anderen verscheen in 1955. Later werd hij bekend door zijn reisverhalen en ook in dit boekje wordt al flink gereisd. Ik zag een beetje tegen dit boek op, wat ik zelf niet zo snel zou kiezen, maar we bespreken het over een paar maanden met de leeskring.

In het eerste deel gaat Philip op bezoek bij zijn oom. Dit wordt prachtig beschreven, op een sprookjesachtige manier. Oom Antonin Alexander heeft een klavecimbel en laat Philip kennismaken met de oude componisten. Ook maken ze een busritje in de avond, om aan het water te gaan picknicken. Philip heeft immers verteld dat hij dat graag doet. De gesprekken zijn zo mooi en diepzinnig.

Na het tweede bezoek aan zijn oom, jaren later, gaat Philip op reis. Hij lift heel Europa door en ontmoet bijzondere mensen. Uiteindelijk wordt het doel van zijn reis om een meisje met een Chinees gezicht te vinden, dat hij heeft gezien maar weer uit het oog is verloren.

Dat is altijd zo gebleven, op al mijn reizen, want ik ben altijd een verliezer, omdat ik mij te veel aan dingen hecht, of aan mensen, en zo is reizen geen reizen meer, maar afscheid nemen. Ik heb mijn tijd doorgebracht met afscheid nemen en herinneren, en het verzamelen van adressen in mijn agenda’s als kleine grafstenen.

Iemand in het verhaal vertelt een verhaal over iemand die weer een verhaal vertelt en ik raak de kluts kwijt. Ik houd van surrealisme, maar dan moet het nog wel enigszins te volgen zijn. Het middenstuk van dit boek heb ik wel gelezen, maar ik kan er geen touw aan vastknopen. Het laatste stuk is weer zoals het begin, als een sprookje en ik geniet ervan. Wat een gek boek. Ik ben benieuwd wat de andere leesclubleden hiervan gaan zeggen.