Tussen de romans door vind ik het fijn om korte verhaaltjes of columns te lezen. Franca Treur schrijft stukjes voor nrc.next, die voor de tweede keer gebundeld zijn: na X&Y kwam vorig jaar Slapend rijk & andere verhalen uit. Het lezen van zo’n kort stukje voelt alsof je heel even meekijkt in het leven van een ander, net zoals je soms in de trein of op een terras flarden van een gesprek hoort. Er zit vaak iets herkenbaars in en het is knap hoe de schrijver in een paar zinnen al emoties weet op te roepen: dan moet ik grinniken om de laatste zin of ik heb een beetje medelijden met de personages. Olivia Ettema heeft er weer mooie tekeningen bij gemaakt, waar steeds een zin uit het bijbehorende verhaal onder staat. Dat werpt een ander licht op het verhaaltje.

Voordat ik deze blog had, las ik Taal is zeg maar echt mijn ding van Paulien Cornelisse. Dat vond ik toen wel vermakelijk en daarom had ik laatst zin in haar derde boek over dat onderwerp: Taal voor de leuk. Het staat weer helemaal vol met observaties over woordgebruik. Het gekke is dat ik sommige stukjes eerder gelezen meen te hebben. Misschien ergens op internet? Het zijn grappige stukjes, maar Paulien is geen taalkundige en het blijft daardoor bij speculaties. Dan vind ik de blogartikelen van Marc van Oostendorp op Neerlandistiek.nl toch een stuk interessanter, want die geeft wel wetenschappelijke verklaringen voor wat hij om zich heen hoort.

Conclusie: het boek van Franca Treur vond ik te dun en dat van Paulien Cornelisse te dik.

Lees ook wat Jeanine over ‘Slapend rijk’ schreef.