Lampje is officieel een kinderboek, maar veel volwassenen zijn er ook lyrisch over. De voorkant ziet er al zo mooi uit en dat is ook niet gek, want Annet Schaap heeft zowel het verhaal geschreven als de tekeningen gemaakt. Het tekenen heeft ze al voor vele kinderboeken gedaan, maar het schrijven is voor haar nieuw. Hoe zou dat uitpakken?
Lampje is de dochter van de vuurtorenwachter. Omdat haar vader een onderbeen mist (en meestal dronken is), gaat zij meestal naar boven om de vuurtoren aan te steken in de avond en uit te doen in de ochtend. Op een dag gebruikt ze de laatste lucifer uit het doosje en daarna vergeet ze om nieuwe te kopen. Er komt een storm en ze gaat wel op weg om nieuwe lucifers te kopen, met gevaar voor eigen leven, maar het mandje met de doosjes waait weg. Die nacht is de vuurtoren uit en loopt er een schip op de rotsen.
De sfeer van dit boek doet me denken aan de kinderboeken uit mijn jeugd, die zich ook vaak in ouderwetse omstandigheden afspeelden, zonder telefoon en al helemaal geen internet. Ik schat in dat het om zo’n honderd jaar geleden gaat, omdat Lampje niet naar school gaat, rijke mensen per paard reizen en er voor een foto lang stilgestaan moet worden. Misschien doen kinderboekenschrijvers dat wel om wat extra spanning te kweken, want als iedereen elkaar makkelijk kan opbellen of een berichtje sturen, dan kan je als kind niet meer kwijtraken of verdwalen.
Om de kosten van het gesloopte schip te betalen, moet Lampje gaan werken als dienstmeisje in een groot zwart huis waarvan de mensen zeggen dat er een monster woont. Later gaat het ook nog over zeemeerminnen en piraten, waarbij elementen uit klassieke sprookjes te herkennen zijn. Het perspectief wordt soms afgewisseld tussen Lampje en andere personages, waardoor je als lezer net iets meer weet dan Lampje zelf. Op die manier wordt het verhaal ook netjes afgerond. Natuurlijk loopt het goed af, maar tijdens het lezen moet ik mezelf daar af en toe wel aan herinneren. Lampje lijkt niet heel bang te zijn, maar ik soms wel… En ik gun het haar zo dat het goedkomt. Kortom, dit is een heerlijk boek om lekker in weg te dromen.
Lees ook wat Jacqueline (theetante), Sue (Boekenz), Marloes (bladzijde26), Emmy (zon en maan), Niek en Ali over dit boek schreven.
Lalagè leest 
Ik kocht het voor mijn kleindochters, maar mijn dochter vond het allemaal toch nog net wat te heftig voor de meisjes. Ze heeft het nog maar even opgeborgen. Ik heb het zelf nog niet gelezen maar als ik jouw recensie lees, denk ik dat dat wel verstandig is.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb het boek ook aangeschaft en kijk er naar uit om het te lezen!
LikeGeliked door 1 persoon
Leuk dat je ook de andere recensies noemt.
Zelf heb ik het niet ervaren als dat het honderd jaar geleden afspeelde. Voor mij spelen dit soort verhalen zich af in een parallel universum waar andere ontwikkelingen hebben plaatsgevonden en er andere regels gelden. Nee, ook dat is niet juist omschreven. Goh, interessant. Want wat is het dan wel?
LikeLike
Ik denk dat ik wel snap wat je bedoelt: een soort tijdloosheid of sprookjeswereld ofzo.
LikeLike
Ja precies.
LikeLike
Fijn boek hè Ik heb er zo van genoten! En trouwens, eens met Niek, ook ik ervaar vaak een soort parallelwereld bij dit soort verhalen. Heerlijk!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb al zoveel jubelende reacties over dit boek gehoord, dat ik hem zeker nog wil aanschaffen! :)
LikeGeliked door 1 persoon
[…] moet een vrouw haar eigen familieverleden zien te verwerken. En dan was er nog het sprookjesachtige Lampje van Annet Schaap, mét […]
LikeLike
[…] de Grote Vriendelijke Podcast waarin Annet Schaap wordt geïnterviewd. Na haar fantastische debuut Lampje schreef ze De meisjes, waarin ze zeven sprookjes vertelt. Deze zijn losjes gebaseerd op klassiekers […]
LikeLike