Na tien dagen heb ik The Outrun bijna uit en ondertussen ben ik nog steeds bezig in Paustovski’s Verre jaren. Dat zijn allebei fantastische boeken, maar ik word onrustig. Het duurt even voor ik doorheb wat er aan de hand is. Ik wil afwisseling, dus korte verhalen! Ik kijk in mijn enorme leeslijst en kies voor het debuut van Gerda Blees, dat dit jaar is verschenen.

De titel Aan doodgaan dachten we niet slaat op alle tien de verhalen. Elke keer gaat het over iemand die doodgaat en iemand anders die dat niet aan ziet komen. Er is ook een uitzondering, maar ik verklap natuurlijk niet welke. Want tijdens het lezen hoop ik steeds dat de dood deze keer ontlopen wordt, misschien wel op het nippertje. Soms denk ik heel hard  ‘nee!’ in mijn hoofd. Het wordt een beetje luguber en ik wil het misschien niet weten, maar aan de andere kant ben ik zo benieuwd hoe het afloopt dat ik snel doorlees. En het fijne aan een kort verhaal is dat je die afloop al gauw weet. In deze snelle tijd lijkt dit me het ultieme genre.

Toch loont het ook de moeite om me soms in te houden en aandacht te besteden aan de mooie, observerende schrijfstijl:

We reden hard, steeds harder. Alles om ons heen veranderde in strepen. We reden zo hard dat we zelf bijna in strepen veranderden.

De jongen die zijn pingpongbal wil redden, de dochter die vlucht met haar moeder in de rolstoel, de jongen van wie beide ouders psycholoog zijn en op die manier met hem praten, de vrouw die op het dak even ontsnapt van haar vervelende schoonzussen, de man die op de rails ligt te wachten op de trein… Van allemaal heb ik een beeld in mijn hoofd dat ik zo weer kan oproepen. Het zijn sterke verhalen, letterlijk en figuurlijk, maar niet onrealistisch. Gerda Blees neemt me mee in de gedachten van elke hoofdpersoon. Het lukt haar om me binnen die paar bladzijden helemaal te laten meeleven. Aan doodgaan dachten we niet is een knap debuut en ik hoop op meer.

Lees ook wat Jurgen over dit boek schreef.