Op Boekmeter lopen een paar grote fans van Erik Vlaminck rond, die systematisch al zijn boeken lezen. Eentje verzuchtte: ‘Lees dit, Lalagè, lees!’ Dat kan ik natuurlijk niet weerstaan. Suikerspin gaat over vier generaties van forains oftewel kermisexploitanten. Het begint allemaal met een wonderlijk fenomeen. In 1893 wordt namelijk een Siamese tweeling geboren: Joséphine en Anastasie. Zij zijn bij de middel aan elkaar gegroeid en lijken niet op de foto op de voorkant van het boek, waar ik mij een beetje aan erger. Daar staan namelijk twee meiden die saxofoon spelen, wat de tweeling nooit zou zijn gelukt, omdat hun middelste armen niet volgroeid zijn. Hun moeder sterft bij de geboorte. Ze verblijven achtereenvolgens in een klooster, bij stiefouders en uiteindelijk hebben ze de pech om verkocht te worden aan Jean-Baptist van Hooylandt, die ze op de kermis wil tentoonstellen.

Het verhaal springt heen en weer tussen nu en honderd jaar geleden. Arthur van Hooylandt, kleinzoon van Jean-Baptist, is het meest aan het woord. Hij zit aan de grond, want zijn kermisattractie is leeggestolen. Hij kijkt terug op hoe dat zo is gekomen en heel langzaam wordt duidelijk wat er is gebeurd. Het blijkt heel anders te zijn dan je aan het begin zou denken. Ondertussen geeft hij zijn mening over van alles en nog wat, waaronder de verminderde belangstelling voor de kermis, op een komische manier. Op een gegeven moment zit ik haast hardop te lachen in de trein.

De mensen hebben nochtans meer geld dan ze ooit gehad hebben. Ze zwemmen erin. Maar ze geven hun centen liever uit aan vliegreizen naar blotewijvenstranden, of aan grote kleurentelevisies die zo plat zijn als de dwaze praat die erop verkondigd wordt, of aan dikke voituren die vooral dienen om op de bol gelegde kasseienoprit van hun belachelijke namaakboerderij te zetten, een dikke Mercedes in de metallieke lak als het kan.

Op een gegeven moment komt er een schrijver bij Arthur langs, die hem confronteert met zijn afkomst. Erik Vlaminck beschrijft zichzelf door de ogen van Arthur en steekt zo heerlijk de draak met zichzelf. Het is vermakelijk om te lezen, maar het is de Siamese tweeling die mijn sympathie wint en daarom verlang ik steeds naar de hoofdstukken die over hen gaan. Dat is een tragisch verhaal met aan het einde een paar onthullingen die ik in mijn naïviteit niet zag aankomen. De puzzelstukjes vallen op hun plek, de stamboom wordt compleet en ik concludeer hoe knap deze roman geconstrueerd is. Logisch dat de mannen van Boekmeter dit graag lezen!

Dit boek maakt onderdeel uit van mijn leesreis door de provincies.