Soms ga ik naar een kunsttentoonstelling in een museum. Meestal speur ik dan de zalen af naar werken die me aanspreken. Ik bekijk het meeste vluchtig en sta stil bij dat ene schilderij dat me raakt, om er een tijdje met volle teugen van te genieten. Bij de poëzie van Lotte Dodion benader ik ook zo. Niet alles doet me wat en niet elk thema boeit me. Veel begrijp ik niet; ook daarin lijkt het op beeldende kunst. Ik speur naar een gedicht dat me aanspreekt, zoals deze:
kranten kreuken van herhaling
koppen rollen
dat de wonderen de wereld uiten wij
knipperen niet meer
staren de dag dof in de ogen
stellen geen vragen
lopen achter feiten aan
willen voor het slapengaan
een verhaaltjeiets van nog lang en gelukkig
Bij veel van de gedichten in Kanonnenvlees zit het thema verstopt en het duurt even voor ik het snap. De gedichten over een beëindigde relatie vind ik erg raak. Eén daarvan begint zo:
liefste
ik weet dat je meer ruimte wilt
maar hoeveel planeten wil je concreet
hoeveel lichtjaar moet ik van je verwijderd zijn
opdat jij weer kan zweven(…)
Deze bundel komt bij mijn kleine poëzieverzameling, om later nog eens te lezen. Wie weet vind ik dan weer heel andere dingen die me opvallen. Hoe een boek binnenkomt hangt ook vaak van het moment waarop je het leest af en dat geldt nog veel sterker voor gedichten.
Lalagè leest 
Wat een mooie aansprekende gedichten heb je uitgekozen!
LikeGeliked door 1 persoon
Daarom heb ik ze gekozen ;) Een heleboel andere spraken me niet zo aan, maar wie weet begrijp ik ze op een ander moment wel.
LikeLike
Dat heb ik ook vaak met dichtbundels. Een paar gedichten vind je fantastisch en al de rest doet je maar weinig.
LikeLike
Zo gaat het inderdaad, dan is het zoeken naar dat ene mooie. Maar als je dat hebt gevonden is het toch de moeite waard. En soms tref je een bundel waar een groter aandeel je iets doet.
LikeLike