Zowel blogger Tessa als schrijver Ellen Deckwitz vinden het debuut van Jori Stam geweldig, dus ik besluit het ook te lezen. Op de achterkant staat zijn foto: hij ziet eruit als een corpsbal met van dat halflange haar. Wat zou zo’n jongen schrijven? Het boek bevat tien verhalen; de eerste is het langste met 35 bladzijden, de andere zijn gemiddeld rond de tien bladzijden. Alle tien hebben ze een man in de hoofdrol waarmee ik me totaal niet kan identificeren. Het zijn eigenlijk allemaal sukkels die pech hebben in het leven.

Ik vind al snel een rode draad: iemand wordt erin geluisd en/of er wordt wraak genomen. Daar houd ik helemaal niet van. Sommige mensen vinden het grappig om anderen voor de gek te houden, maar ik vind het meestal alleen maar gemeen. De eindes van de verhalen bevallen me ook niet, terwijl dat juist bij korte verhalen essentieel is.

Bij elk verhaal in Een volstrekt nutteloos mens hoop ik dat ik nu ga begrijpen wat hier zo tof aan is. Op zich schrijft Jori best goed. Er is een verhaal dat begint met een prachtige beschrijving van West-Friesland. Ook weet hij spanning op te bouwen. Soms wil hij te veel in een kort verhaal, met veel namen of ingewikkelde sprongen in tijd of perspectief.

Ik zou nog samenvattingen kunnen geven van de verhalen. Meestal kies ik daarvoor het beste verhaal uit. Helaas ben ik in deze bundel geen beste verhaal tegengekomen. Dit is gewoon niet mijn smaak. Jori Stam kan aardig schrijven, maar ik ben opgelucht als het boek uit is.