Op mijn leesreis om de wereld zoek ik naar boeken over een bepaald land door een schrijver uit dat land. Junot Díaz is geboren in de Dominicaanse Republiek, al woont hij nu in New York. Maar aan het begin van Het korte maar wonderbare leven van Oscar Wao merk ik al dat dit een geschikt boek is voor mijn leesreis: in voetnoten wordt de geschiedenis van de DR toegelicht, met veel humor, waardoor het niet droog wordt.

De proloog gaat over fukú, een vervloeking waar de Dominicanen heilig in geloven. Wat zou de vloek van Oscar Wao zijn? Het eerste hoofdstuk gaat over hem. Oscar is een dikke jongen die erg van science fiction en fantasy houdt. Het grappige is dat dit aspect af en toe terugkomt in de tekst: personen uit de geschiedenis worden aangeduid met Nazgûl of Ork. Deze termen uit Lord of the Rings herken ik toevallig, maar voor de echte liefhebber van sf en fantasy valt er vast nog meer te ontdekken. Als zevenjarige ligt Oscar nog wel goed bij de meisjes, maar later niet meer vanwege zijn omvang en archaïsche taalgebruik. Het lukt hem echter niet om te stoppen met eten.

In het tweede hoofdstuk komt Oscars zus Lola aan het woord. Het is wel duidelijk dat haar jeugd er anders uitziet dan die van haar broer. Ze wordt ontzettend streng aangepakt door haar moeder en loopt daarom op een dag weg. Het boek leest vlot en geeft een typisch beeld van de Dominicaanse gemeenschap in Amerika. Maar gaat de leesreis nu ook nog naar de Republiek zelf?

Dat gebeurt in het derde hoofdstuk, waarin de geschiedenis van de moeder van Oscar en Lola wordt verteld. Zij is opgegroeid in de Dominicaanse Republiek en op deze manier wordt de lezer een beeld voorgeschoteld van het leven onder dictator Trujillo. Dat lijkt zwaar, maar het wordt allemaal met veel humor verteld. Haast tussendoor wordt duidelijk hoeveel mensen zijn vermoord onder het strenge regime. Later wordt het leven van de opa van Oscar verteld, dus gaan we nog verder terug in de tijd.

Ik vind het altijd goed als het vertelsperspectief wisselt per hoofdstuk, maar soms vraag ik me af wie de ik-persoon nu is: Oscar, Lola, een vriend van de familie of de schrijver zelf? Dat werkt soms verwarrend. Verder is het boek doorspekt met Spaanse termen, wat zeker iets toevoegt aan de sfeer. Vertaler Peter Abelsen heeft een lijst van Spaanse woorden gemaakt, wat op zich erg handig is, maar lang niet alle woorden staan erin. Dat heeft hij bewust gedaan, maar ik zoek daardoor regelmatig een woord dat er niet in staat. De vertaling vind ik erg goed. Als ik niet had geweten dat het uit het Engels was vertaald, had ik dat nooit geraden.

Het boek leest vlot: als ik het eenmaal oppak, kan ik haast niet meer stoppen. Het lezen van een familieverhaal is de ideale manier om iets te leren over de geschiedenis van een land. Dit is dus weer een geslaagde leesreis geworden.