De trouwe lezer weet dat ik vorig jaar ben begonnen met het lezen van poëzie. Na vijf recente gedichtenbundels sta ik weer in de bibliotheek bij die kast vol dunne (en een paar dikke) boekjes en mijn oog valt op een rijtje van Judith Herzberg, een heel bekende naam. Welke zal ik kiezen? Die roze dan maar: Zeepost, dat voor het eerst is uitgegeven in 1963. Het begint zo:

OPMAAT

Staat de kleine boot
op de golftop
stil?

En de mast dan,
heen en weer, na het
heen, voor het
weer?

Voor iedere zwiep
(ook bij muziek)
zweeft even
niets.

(…)

De eerste verzen vind ik erg mooi, in al hun eenvoud. Een paar weken lang ligt dit boekje bij mijn bed, om voor het slapen gaan een gedichtje te lezen. Een ander gedicht begint zo:

MOED

De nacht heeft mij weer van mijn apropos gebracht
langzaam loopt de ochtend vol
met woorden die ik zeker weet
dat iets betekenden, maar wat?
gisteren iets betekenden.

(…)

Verderop valt het me toch wat tegen. Ik merk dat langere gedichten met lange zinnen me niet zo aanspreken. Ik heb liever korte strofen. Gelukkig zijn die er ook genoeg. Het blijkt dus toch de moeite waard om dit boekje door te nemen. Het eindigt met

BERGMEER

Daar liggen godvergeten zonbeschenen stenen
heet te worden, af te koelen.
Geen mens, geen dier om het te voelen.
Alleen wij, nu, even.