Als rechter krijgt Fiona veel mensen te zien. Ze doet vooral familierecht en medische zaken waar kinderen bij betrokken zijn. Sommige blijven haar bij, zoals de Siamese tweeling die gescheiden moet worden om het leven van één van de jongetjes te kunnen redden, maar daarbij zal de ander komen te overlijden. De zaken worden uitgebreid beschreven. Vaak gaat het om scheidingen. In Fiona’s privé-leven heeft ze hier nu ook mee te maken, want haar man verlaat haar voor een jongere vrouw. Maar het blijft allemaal wat afstandelijk: Fiona benadert het rationeel als een rechtszaak. Bovendien schrijft Ian McEwan moeilijk Engels met lange zinnen. De juridische termen maken het nog iets lastiger om het te lezen.

Dan komt er een zaak die Fiona wel weet te beroeren. Het gaat om Adam, een jongen van 17 jaar met leukemie. Hij zal komen te overlijden als hij geen bloedtransfusie krijgt, iets wat zijn ouders tot nu toe hebben geweigerd omdat ze Jehova’s getuigen zijn. Er volgt een rechtszaak waarin het ziekenhuis probeert om de transfusie af te dwingen. Fiona gaat bij Adam op bezoek in het ziekenhuis en er volgt een bijzondere scène, waarin hij een zelfgeschreven gedicht voorleest en zij meezingt met een lied dat hij op de viool speelt. Het is ontzettend spannend om daarna het oordeel van de rechter te lezen. Hoe pakt de toepassing uit van The Children Act (De kinderwet), ter bescherming van kinderen? Lukt het haar om Adam hiermee te redden of respecteert ze zijn eigen wil?

Adam maakt veel indruk op Fiona en dat komt in het vervolg van het boek weer terug. Maar de tussenliggende woorden vind ik niet zo interessant. Het gaat verder over Fiona’s gestrande huwelijk. Verder ontmoet ze andere rechters en die vertellen bladzijden lang over hun zaken, die ik niet boeiend vind, bijvoorbeeld over een knokpartij. Het lijkt erop dat McEwan heeft geworsteld om het boek niet al te dun te laten uitvallen.

Kortom: de rode draad over de jonge Jehova’s getuige is zeer interessant en het is goed beschreven, maar ongeveer de helft van het boek vond ik moeilijker om door te komen. Eerder las ik On Chesil Beach van Ian McEwan en dat vond ik wel heel mooi. Er staan nog een aantal boeken van hem op mijn lijst en die gaan er zeker niet af, maar ik hoop dat ik er makkelijker doorheen kom dan door dit boek.