Utrecht, 1829. Tweelingzussen Sabine en Karlijn zijn achttien jaar. Sabine is serieus en werkt hard in de winkel bij de drukkerij van haar vader. Karlijn houdt zich liever bezig met haar spiegelbeeld en mooie jurken. De zussen zijn elkaars tegenpolen, maar ze houden veel van elkaar. Het is dan ook een grote verandering als Sabine wordt uitgehuwelijkt aan een oudere man en met hem naar Brussel vertrekt. Nu moet Karlijn achter de toonbank staan en glimlachen, ook al heeft ze één van haar chagrijnige buien.

Ik vind het erg leuk om te lezen hoe het bijna twee eeuwen geleden in Utrecht was:

Ze ruikt versgebakken brood en geroosterd vlees, maar ook de geuren van urine en bederf die uit de smalle zijstraatjes haar neus in waaien. Ze hoort het geschreeuw van mandenmakers en azijnverkopers die hun waren aan het langslopende publiek proberen te slijten. Ze hoort hoe enkele meters onder haar zware vrachten uit de kelderwerkplaatsen aan het water in platte boten worden getild.

Door de verhalen van Sabine en Karlijn heeft Michelle Visser een belangrijke geschiedenis verweven: de afscheiding van België in 1831. De Belgen hadden een hekel aan koning Willem, want ze wilden hun eigen Franse taal spreken en hun katholieke geloof belijden. Koning Willem werkte dat juist tegen. Sabine komt als Hollandse in Brussel te wonen en heeft het moeilijk, ook al spreekt ze goed Frans en is ze katholiek. Karlijn en haar vader krijgen er ook wat van mee als ze Sabine opzoeken in Brussel. Dat gebeurt pas meer dan een jaar na het huwelijk, want het is een lange reis van twee dagen met de koets. Dat kunnen we ons nu toch amper meer voorstellen! Telefoon bestond ook nog niet, dus de enige manier om contact te houden was per brief. De zusjes willen elkaar niet ongerust maken en daarom schrijven ze niet alles op. De vreugde is dan ook groot als ze elkaar eindelijk weer in de armen kunnen vallen.

Michelle Visser legt de nadruk op de belevenissen van Sabine en Karlijn. Het is makkelijk te lezen en daarom lijkt het me ook een prima boek voor tieners. Doordat de hoofdpersonen in Utrecht, Antwerpen en Brussel zijn, worden de historische gebeurtenissen er soepel in meegenomen. De romantische lijnen zijn soms wel wat voorspelbaar, maar dat hindert niet. Aan het einde merkt iemand op:

Een boek moet vooral een fijn verhaal hebben; wat je ervan opsteekt is een toegift.

Dat is gelukt: Opstand is een heerlijk boek en ik heb er zeker ook wat van opgestoken.

Met dank aan uitgeverij Boekerij voor het recensie-exemplaar.