In de proloog van Kinderen van het ruige land wordt Kai opgebeld door zijn moeder, die hem om geld vraagt. Ze zit in Frankrijk en heeft zich weer eens in de schulden gestoken. Mijn aandacht is getrokken: hoe is dat zo gekomen? Dat wordt verteld in de rest van het boek, dat gaat over het gezin dat in een Groningse boerderij woonde: broers Kurt en Kai, zussen Shirley Jane en Deedee en hun moeder. Hun vader was al jong overleden. Moeder is echter meer bezig met haar eigen leven dan met de opvoeding van haar kinderen. Soms lijkt dat wel leuk, want ze kunnen doen wat ze willen.

De jongens hebben veel fantasie en ze maken bijvoorbeeld plannen voor hun eigen ruimtevaartprogramma. Ze zitten uren te tekenen en als het ontwerp van de lanceerbasis klaar is, gaat moeder naar de bouwmarkt om beton en hout te halen. Welke moeder doet dat nou? Verder is de wildernis rondom de boerderij een geweldige plek om lekker te spelen en avonturen te beleven. Toch kom ik niet zo snel door het boek heen. Ongemerkt worden de jongens ouder, maar het is fragmentarisch geschreven. Bovendien heb ik wat moeite om me in te leven in jongens die stoer willen doen.

Ergens halverwege denk ik: nu wordt het spannend. Ma is vertrokken naar de kroeg en laat de kinderen een hele zomer lang alleen achter. Het huis wordt steeds viezer. Shirley Jane draait af en toe nog wel een was of maakt eens wat schoon, maar het stinkt in huis, wat ook komt door de vele katten. Aan het einde van de zomer komt moeder weer terug en ze neemt een man mee. Daar is ze wel goed in: mannen om haar vinger winden. Zo weet ze deurwaarders af te wimpelen en politiemannen weg te krijgen. Maar de kinderen worden ouder en beginnen door te krijgen wat er aan de hand is en hoe hun moeder altijd weer smoesjes verzint.

Auke Hulst kan heel mooi schrijven en hij roept een bijzondere, maar ook beklemmende sfeer op. Soms gebruikt hij wel erg vreemde worden zoals ‘miasma’ of ‘kwalster’, maar over het algemeen kan ik zijn proza wel waarderen.

In de verte kroop de verbannen nacht weg achter de horizon; een koude adem lag op het land; het gras fonkelde.

Op een gegeven moment denk ik dat het bijna afgelopen is, maar dan komen er nog wat terugblikken en daarbinnen weer een vooruitblik (die eigenlijk een droom is), dus dat wordt er niet duidelijker op. Het is geen pageturner en dat hoeft ook niet altijd, maar van mij had het boek iets korter en iets spannender mogen zijn. Pas als ik het uit heb, ontdek ik dat het autobiografisch is. Dat wetende is het wel een ongelooflijk verhaal. Auke Hulst vertelde erover in het televisieprogramma De Wandeling.

Lees ook wat Inge en Johanna over dit boek schreven.