Zondagsgeld speelt zich af in de jaren zestig op het Bickerseiland, een wijkje naast de Jordaan. De meeste huisjes worden bewoond door één familie, met opa en opoe als middelpunt. Het wordt op zo’n manier beschreven dat ik het helemaal voor me zie: de gracht vol afval, de tantes die op een kussentje op de vensterbank uit hun ramen hangen, de ooms die op hun vaste hoekje met elkaar staan te roken. Elke middag verzamelen de ooms en tantes en de neven en nichten van de jonge hoofdpersoon (zijn naam wordt niet genoemd) in het huisje van opa en opoe. Daar kakelt iedereen door elkaar in plat Amsterdams. Ook na het eten gaan de familieleden bij elkaar op bezoek.  Ze voelen zich net zo thuis bij een broer of zus als in hun eigen huis. Op zondag gaan de kinderen op bezoek bij een oom en tante waar ze bij hun geboorte aan gekoppeld zijn. Na een halfuurtje zitten mag je dan weer gaan, een gulden rijker: zondagsgeld.

Omdat de jongen is opgegroeid op het eiland, weet hij precies hoe hij zich hoort te gedragen. Zijn tactiek is om vooral niet teveel op te vallen, bijvoorbeeld als een dronken oom op bezoek komt of op een familiefeestje. Zijn leven lijkt een aaneenschakeling van rituelen, waarbij ieder z’n rol heeft. De jongen doet mee met de gewoontes van het eiland, maar hij voelt zich ook anders. Zijn moeder bazuint rond dat hij als eerste in de familie zal gaan ‘doorleren’. Waarschijnlijk heeft hij zijn intelligentie van zijn vader, die niet is opgegroeid op het Bickerseiland. Dit verschil tussen mensen van het eiland en daarbuiten wordt erg duidelijk als de jongen met zijn opoe en tantes op straat loopt om de vodden weg te brengen. Ineens komen ze zijn meester tegen. De jongen schaamt zich kapot… de tantes willen met de meester praten, maar die groet vriendelijk en loopt dan door.

Hoe vaak vertoefde mijn hoofd niet in een geheel andere wereld, een wereld waarin ik zweefde ver boven het eiland, bevrijd van mijn onwillige lichaam en zware gedachten. (…) Het ergst was wel de schaamte die aan mij vrat omdat ik, hoe ik er ook tegen vocht, mij vaak geneerde voor mijn familie. De laatste maanden merkte ik steeds meer dat ik niet was als mijn neefjes en nichtjes, dat ik niet thuis leek te horen op het eiland. Ik bracht de mensen in verlegenheid en daardoor mezelf des te meer.

Philip Snijder heeft de perfecte balans gevonden tussen luchtigheid en zware thema’s. Het is geen dik boek en ik lees het zo uit, omdat het zo beeldend geschreven is. Ik vind het jammer dat het uit is, hier wil ik wel meer over lezen. Ik heb dan veel zin om tijd door te brengen met Alleen met de goden van Alex Boogers, een dikke pil die ook over een straatschoffie gaat. Op 30 april zal ik daarover bloggen.