Annet de Goede is een jonge politica die het goed doet in de peilingen. Meteen op de eerste bladzijde van Geen zee maar water wordt duidelijk met welke tegengestelde meningen zij te maken krijgt en het boeit me direct. Milieu-organisaties zijn het vaak niet eens met de beslissingen die deze staatssecretaris van Verkeer en Waterstaat maakt, terwijl anderen juist gecharmeerd zijn van haar daadkrachtige optreden. Als ze voorstelt om een deel van de Noord-Hollandse polder terug te geven aan het water, stuit dat weer op veel weerstand. Haar standpunt is opvallend, omdat haar ouders uit Wieringermeer komen en haar opa daar als pionier op het nieuwe polderland had gewerkt.

Als haar ouders en haar oma worden bedreigd, komt Annet voor een duivels dilemma te staan. Stapt ze uit de politiek, zoals haar familie van haar vraagt, of volgt ze de raad van haar politieke vrienden op en is ze zelfs bereid om lijsttrekker te worden van een nieuw op te richten partij?

Verder lezen