In 1948 krijgt restaurator Hermann Loch een brief, die hem doet terugdenken aan vroeger. Narcis omvat zijn hele levensverhaal tot dan toe, met grote gebeurtenissen zoals de Tweede Wereldoorlog, de dood van zijn beide ouders en belangrijke vrienschappen die zich in de loop van de jaren ontwikkelden. Hermann wordt in 1906 geboren in Haarlem, waar zijn moeder zwanger is geraakt van een Oostenrijkse militair. Ze trouwen, maar de kleine Manno ziet zijn vader zelden. Hij woont met zijn moeder bij zijn opa en oma. Het noodlot wilde echter dat zijn oma en zijn moeder na elkaar komen te overlijden, waarop de tienjarige Manno door zijn Oostenrijkse tante naar Wenen wordt gehaald.

Het eerste jaar krijgt Manno privéles van een joodse leraar. Zijn tante kijkt amper naar hem om, die wil alleen af en toe met hem pronken als er bezoek komt. Manno kan echter beter tekenen dan pianospelen, wat in een tragikomische scène uitmondt. Ik moet erom grinniken, terwijl ik de diepe schaamte van Manno ook meevoel. In haar wanhoop stuurt de tante Manno naar een zomerkamp waar hij muziekles krijgt. Daar ontmoet hij zijn vrienden voor het leven: Bertl, Béla, Max, Franzi en Lotte. Een paar jaar achter elkaar brengen ze de zomer met elkaar door.

Judith Fanto schrijft prachtig, met mooie metaforen en ouderwetse woorden. Ze heeft oog voor detail, wat ik zo knap vind in historische romans. Dan moet je echt goed hebben nagedacht over hoe het leven toen was. De karakters van de verschillende vrienden en hun onderlinge verhoudingen komen goed uit de verf, zoals de vrolijke Franzi, de lompe Bertl, de uitbundige Béla en de introverte Manno. De narcis uit de titel keert telkens terug. Ik vind dat net niet te overdreven. Sommige gebeurtenissen vind ik wel erg toevallig, zoals dat Manno zijn oude vriend Béla tegenkomt in Wenen. Wat is die kans?

Manno ontwikkelt zijn tekentalent en gaat naar de kunstacademie, waar hij het advies krijgt om de opleiding tot restaurator te gaan volgen. Hij blinkt uit in het opknappen van oude schilderijen; dat is zijn geluk in een leven met heel wat pech. Na een paar jaar van radiostilte hebben de vrienden van het muziekkamp elkaar teruggevonden. Bertl trouwt met Lotte en Max met Franzi, terwijl Franzi eigenlijk dol was op Bertl en Manno van Franzi hield.

De politieke ontwikkelingen zorgen voor spanningen, ook tussen de vrienden, want Bertl en Lotte raken betrokken bij de NSDAP. Ze denken dat het zo’n vaart niet zal lopen. Maar de joodse Max en Franzi weten op het nippertje te vertrekken naar Engeland. Manno krijgt een baan aangeboden in Haarlem (dit vind ik ook net iets te toevallig), keert na al die jaren terug en maakt de Tweede Wereldoorlog in Nederland mee.

Aan het eind van het boek blader ik (digitaal) het begin nog eens door, nu wetend om wat voor belangrijke brief het gaat. De personages zijn helemaal tot leven gekomen in mijn hoofd. Het debuut van Judith Fanto heb ik een paar jaar geleden aan me voorbij laten gaan, maar nu komt het weer op mijn lijstje.

Lees ook wat Bettina over dit boek schreef.