Na de dood van haar geliefde Daniel(le) de Koster wil Jodie nog meer over haar weten. In dit boek vertelt Jodie het verhaal van Daniel: over hoe ze samen stichting Lucille oprichten om mensen te helpen die een diagnose zoeken maar niet verderkomen bij hun arts, over de geliefdes die Daniel had voor Jodie, en over Daniels werk bij een organisatie voor mensen met HIV. Het geeft een uitgebreid beeld van deze bijzondere vrouw, in bijna zeshonderd bladzijden. En toch weet Hanna Bervoets me steeds te boeien.

Maar vlak voor ik ophing, die ochtend na Daniels overlijden, hoorde ik mijn moeder alsnog een geluid voortbrengen. Het was iets tussen een diepe zucht en een jammerkreet in en ik geloof niet eens voor mij bedoeld, maar die droevige kreun zou de rest van de dag hier in huis blijven hangen, bijval krijgen van de brommende koelkast, de ruisende verwarmingsbuizen en de huilende geiser.

Door zulke details worden de personages levensecht. Daniel en Jodie ontmoeten elkaar voor het eerst als Jodies moeder last blijft hebben van enorme buikpijn tijdens haar menstruatie. Daniel gaat mee naar de huisarts om te zorgen dat die een verwijzing geeft naar een andere gynaecoloog. Zo heeft ze al honderden mensen geholpen. Daniel heeft zelf ook altijd pijn, veroorzaakt door een val tijdens een lange wandeling in haar eentje. Maar voor zichzelf lijkt ze geen arts te raadplegen. Misschien heeft ze al te veel meegemaakt om de medische wereld te vertrouwen.

Allerlei casussen komen voorbij, verweven in het verhaal van Daniel en Jodie. Het zijn meestal vrouwen die niet serieus genomen worden, maar ook enkele mannen en een baby komen voorbij. Door de afwisseling wordt het net niet te veel. Later gaat Daniel ook tuchtzaken voeren. Tegen het einde van het boek komt de ervaring de andere kant aan bod, als het perspectief even komt te liggen bij een huisarts die een rechtszaak aan zijn broek krijgt na de dood van een dementie-patiënt. Tegen die tijd heeft Jodie ook al grote twijfels over de acties van Daniel, die zelfs steeds vaker wordt gevraagd voor tv-programma’s, terwijl ze geen medische of juridische opleiding heeft. Jodie heeft wel een paar jaar rechten gestudeerd en is indertijd gestopt om met Daniel de stichting op te richten. Het steekt haar als ze Daniel in de rechtszaal en op televisie ziet pleiten als een advocaat.

Door het hele boek heen wordt de spanning subtiel opgevoerd, door vooruit te verwijzen naar Daniels dood en de periode ervoor, waarin de relatie tussen Jodie en Daniel wat scheurtjes begon te vertonen. Ook de verhouding met familie en vrienden ontwikkelt zich door de jaren heen.

Hanna Bervoets schreef al eerder over chronische ziekte, bijvoorbeeld in Welkom in het rijk der zieken. Leer me alles wat je weet is weer totaal anders. Ik vind het zo knap hoe zij telkens met iets origineels komt, terwijl haar schrijfstijl onverminderd sterk en herkenbaar blijft. Ik blijf fan van deze schrijver.