Van Dorthe Nors las ik eerder fictie. Langs de kustlijn staat echter bij de reisboeken in de bibliotheek. Het gaat over de Noordzeekust en speelt zich vooral af in Denemarken, maar de schrijver maakt ook uitstapjes naar Den Helder en Amsterdam. Later komt het Waddeneiland Sylt voorbij, dat nu bij Duitsland hoort, maar vroeger ook wel Deens is geweest.

Dorthe Nors vertelt over hoe ze opgroeide bij het noorden van de westkust van Denemarken, waar ruimte is. Als jong volwassene verhuisde ze naar Kopenhagen. Ze woonde ook een tijdje op het Waddeneiland Fanø. Voor het schrijven van dit boek reist ze per auto langs oude bekende plekken. Soms reist ze samen met een vriendin, bijvoorbeeld als ze een tocht maakt langs kerken met eeuwenoude fresco’s. Onderweg spreekt ze allerlei mensen.

Maar Knud is verbonden met dit landschap en hij weet dat identiteit ontstaat uit gespletenheid. Je draagt de plek waar je vandaan komt in je mee, maar je kunt er nooit naar terugkeren.

Dit principe wordt concreet als Dorthe vertelt over het laatste bezoek aan haar ouderlijk huis, dat wordt gesloopt voor een weg. Plekken veranderen en mensen ook.

Naast kerken spreken ook vuurtorens tot de verbeelding. Die eeuwenoude gebouwen zijn aanleiding om over de historie te vertellen. Kustbewoners gaan de zee op en komen niet altijd weer thuis. Ook stranden buitenlandse schepen op de Deense kust, waaronder een Nederlandse handelaar in appels en bloembollen. De Denen eten de appels op, maar de bollen laten ze liggen. Het volgende voorjaar stond het strand vol tulpen… een beeld dat je niet snel vergeet!

Toch is het geen boek dat vlot leest. Doordat het gefragmenteerd is, moet ik me er steeds toe zetten om verder te lezen. Aan het begin geeft het me zin om naar Denemarken op vakantie te gaan. Lekker uitwaaien aan de kust. Er is daar niks, alleen zand en wind. Later vraag ik me af of ik toch niet liever het bos in ga. Maar het Waddengebied blijft een bijzondere plek. Er wonen stoere mensen, die niet bang zijn voor het water. Na grote overstromingen blijven ze misschien een tijdje weg. Eén of twee generaties later zijn ze het leed vergeten en gaan ze er toch weer wonen. Ze leven dicht bij de natuur, samen met veel vogels. Dorthe Nors observeert en duidt. Uiteindelijk voelt ze zich het meeste thuis dicht bij haar geboorteplek, bij het noordelijkste puntje van de Noordzeekust.