Tussen de bergen stroomt de rivier de Aras. Die ziet de nomaden met hun schapen en geiten. De jonge vrouw Saray is één van hen. Aras geniet ervan als ze zich wast in het koele water of ervan drinkt. Sarays jeugdvriend Aydin is ook opgegroeid, tot een sterke jonge man. Hij wordt het hoofd van de herdersstam.

We hebben niets nodig wat wij in deze vlaktes en bergen niet kunnen vinden, in dit grote huis met de bergen als sterke muren, een sterrenhemel als plafond en overal het kleurrijke tapijt van planten en bloemen

Sholeh Rezazadeh laat haar heldere, poëtische stijl weer stralen in haar tweede roman. Het is heerlijk om te lezen over de kleuren en geuren. Maar dit verhaal speelt zich af in onze tijd van verstedelijking en klimaatverandering. Hoe lang zullen de nomaden nog op deze manier kunnen blijven leven? De rivier droogt langzaam op en de vissen gaan dood. Zou het voor jonge mensen beter zijn om naar de stad te verhuizen en een toekomst op te bouwen tussen muren?

Halverwege het boek komt Alma op bezoek. Zij woont in Amsterdam, maar leerde de liedjes van de nomaden van haar oma. Alma is moe en ze laaft zich aan Aras de rivier, die zo anders is dan de rivier waaraan zij woont: Amstel. Met de marskramer mee komt ze bij de nomaden op bezoek. Die zijn zeer gastvrij en nieuwsgierig.

Alma gaat weer naar haar huis ver weg. Saray trouwt met Aydin. Het is een prachtig traditioneel feest. Het einde schokt me en ik blijf verbijsterd achter. Het laat zien dat leven met de natuur ook gruwelijke kanten heeft. Ik ken een berg die op me wacht is een waardige opvolger van Sholehs mooie debuut.