Raynor en Moth trekken de wandelschoenen weer aan voor een lange tocht. Dat is voor hen niet vanzelfsprekend, want Moths hersenziekte zorgt ervoor dat hij amper een stukje kan lopen en hij is net gevallen bij het werk in hun boomgaard. Maar hij merkt ook dat buiten bewegen hem goed doet. Tegen beter weten in besluit het stel om een lang gekoesterde droom in vervulling te laten gaan: het lopen van de Cape Wrath Trail, van noord naar zuid in Schotland.

Ik vind het fijn om weer te lezen over hun wandelavonturen. Ze zien de prachtigste uitzichten en komen regelmatig herten tegen en allerlei vogels. Maar er is ook veel tegenslag. Zo presteert Raynor het om op nieuwe legerkisten te gaan wandelen. Iedereen weet dat je wandelschoenen moet inlopen en voor kisten geldt dat helemaal. Haar voeten liggen helemaal open. En toch gaan ze door.

In dit derde boek vervalt Raynor in herhaling. Dat past bij wandelboeken, maar op een gegeven moment vind ik het veel van hetzelfde. Ze maakt zich weer zorgen om klimaatverandering en milieuvervuiling, omdat ze ziet wat dat met de natuur en biodiversiteit doet. Ze merkt op dat boeren hier een belangrijk aandeel in hebben. Maar ze lijkt hier voor zichzelf geen conclusies uit te trekken: ze eet volop vlees en kaas en ze zegt dat ze al vijftien jaar niet heeft gefietst. Overigens deed Moth vroeger wel alles op de fiets, omdat hij toen al zag hoe schadelijk auto’s zijn.

Een andere belangrijk thema is grenzen. In de zomer van 2020 is de Brexit net gebeurd en de winkels hebben te weinig aanvoer van spullen, omdat veel vrachtwagens lang moeten wachten bij de grens. De grenzen tussen Schotland en Wales en Engeland komen ook voorbij. In het klein valt op dat mensen hun eigen territorium afbakenen, bijvoorbeeld door bordjes ‘verboden toegang’ bij hun huis of als een grote man zonder pardon een paar jongens uit de trekkershut stuurt.

De eerste wandeldagen heeft Moth veel pijn, maar langzamerhand voltrekt zich het wonder weer. Zijn handen trillen steeds minder en hij krijgt meer energie. Maar de ziekteverschijnselen verdwijnen niet helemaal en ze moeten hun plannen regelmatig bijstellen. Dit zorgt ervoor dat ik benieuwd blijf naar de afloop. Zal Moth op een gegeven moment echt omvallen of zelfs overlijden, of gaat hij vooruit, wat volgens de artsen niet kan? Die hebben immers geadviseerd om rustig aan te doen.

Gelukkig hebben ze nu geld om af en toe in een pub of een hotel te slapen. Het wandelen bevalt zelfs zo goed dat ze verder lopen dan ze tevoren hadden bedacht. Het is weer mooi om te lezen, maar heel diep gaat het niet. Landlines is alleen aan te raden voor degenen die de eerste twee boeken van Raynor Winn konden waarderen.

Lees ook wat Jan over dit boek schreef.