In Het laatste voorjaar van Minke Douwesz neemt de hoofdpersoon een paar boeken mee op fietsvakantie, waaronder Lettipark. Ik vind dat een slimme keus, want elk van de verhalen in deze bundel kan je beschouwen als een miniroman.

Judith Hermann weet met een paar zinnen een sfeer te schetsen. Maarten Elzinga heeft het goed vertaald uit het Duits. Ondanks de lengte van de verhalen, van zes tot twaalf bladzijden, is er ruimte voor details. Soms beslaat een verhaal wel een half leven en iemand blikt terug op een bepaald aspect daarvan.

Het klinkt misschien gek bij een verhalenbundel, maar het kost me wat tijd om erin te komen. In het begin weet ik niet zo goed wat ik ervan vind. Pas over de helft begin ik te beseffen hoe goed dit is. Ik heb elke keer weer zin om eruit te lezen. Ik besluit om het nog eens te lezen, nu ik heb kunnen wennen. En om langer te kunnen nadenken over hoe ik dit in vredesnaam aan jullie overbreng. Want ik vind het lastig te duiden waarom dit me zo goed bevalt.

Alle verhalen gaan over de relatie tussen twee mensen. Ze ontmoeten elkaar voor het eerst of kennen elkaar al hun hele leven, zijn familie of vrienden. Bij de tweede lezing voel ik de emotie onder de droge stijl beter.

Ontroerend is het verhaal over een vrouw die voor de laatste keer op bezoek gaat bij haar vader, die zijn hele leven psychiatrische klachten heeft gehad en vaak opgenomen is geweest. Daarna komt het titelverhaal Lettipark, dat ik te onsamenhangend vind, te fragmentarisch. Misschien is er te veel uit geschrapt.

Twee vriendinnen bezoeken zelfde psychiater voor psychoanalyse in Dromen. De dokter geeft hints door bepaalde literaire romans op zijn bureau te leggen, tenminste, zo vat de hoofdpersoon dat op.

In Oosten gaat een echtpaar naar Odessa met de trein. Op het station staan oude vrouwtjes die kamers aanbieden. Ze kiezen er eentje uit, die hun leidt naar een donkere barak. De buurvrouw is een blonde vrouw met hoge hakken.

Je kunt alles in het leven bijna altijd op verschillende manieren bekijken. Maar hier lukt dat niet.

De voorkant van het boek is effen groen zonder plaatje of foto. Dit is toch wel erg karig. En die letters zo door elkaar werken ook niet, ik lees telkens ‘Pletti’ als ik het boek zie liggen. Deze sterke verhalenbundel verdient echt meer. Dus laat je niet leiden door de saaie omslag, maar lees deze verhalen en lees ze nog eens.